Verdronken vlinder...

Lieve lezeres, beste lezer,

Vandaag terug "ladies first". Wil tenslotte toch nog een beetje "gentle" blijven. Al laten sommig manvrouwen mij niet veel keuze. Die willen de tijd om abortus te plegen verdubbelen. En daar heb ik, zelfs ik, het moeilijk mee. Van 14 naar 28 weken of...7 maand. Dit kan toch niet waar zijn. Ik zal niet goed gehoord hebben. Wacht beter op bevestiging alvorens hierover nog bespiegelingen in de wereld te deponeren. 

Vorige vrijdag kon ik mijn "levensgezel" nog eens bewonderen in ons aller Koningin Elisabethzaal. 't Was een tegenvaller. Punt. Voor het optreden raakte ik in gesprek met een Nederlands koppeltje (waarom zit ik daar altijd verdomd alleen???), waarvan de dame bijna alle optredens gedaan had. Ook de komende vertoning had zij al gezien in Nederland. Haar superlatieven waren niet mis te verstaan: prachtig, subliem, zeer intiem...Maar "smaken verschillen". In 't Frans: on ne discute pas les goûts ! Vol verwachting ging ik dus de zaal in. En met zo'n hoge verwachtingen...Inderdaad. Kan het alleen maar tegenvallen: enkel de teksten en de mensen, op de Belgische bas-gitarist na, waren dezelfde. Het overige was allemaal anders. Arrangementen, ritme's, zelfs een vrij agressieve belichting in "Berlijn": twee van de nodige lux voorziene schijnwerpers recht de zaal in. En dus ook in de ogen van de toeschouwers. Zeer storend. Nu kan ik Boudewijn wel begrijpen: al meer dan veertig jaar deze liedjes brengen, 't zal misschien wel eens beginnen te vervelen. Maar ik ben de originele Boudewijn de Groot uit mijn jeugd en ver daarna, die avond verloren. Al was het wel een kleurrijke belichting. We "mochten" ook maar twee liedjes meezingen. Veel te weinig.

Aan mijn linkerzijde in de zaal drie vrouwen die liever zonder hun mannen weggingen. (Waarom zit ik daar steeds verdomd alleen?). Ze moesten mekaar de "vrijheid" kunnen geven zeiden ze... Dacht bij mezelf: jaja, zo begint het, de vijftig procent mislukte huwelijken. Maar nu eerst wat kleurrijke foto's. Of tenminste: waarvan ik hoop dat jullie ze kleurrijk vinden.

Een mislukking...maar toch nog kleurrijk.

Waarom moet ik om 23.10 u. "zo verdomd alleen" de koude nacht in? Met alleen het maantje als gezel?

Koud, maar met een zekere kleur...En sfeer...

...en een zekere mystisch Sherlock Holmes-fog-gehalte.

Moet iets doen om mijn sombere gedachten te verdrijven. 

Al is het een "mislukking". Ter verdediging: 't is niet gemakkelijk om bibberend een camera met maar twee steunpunten vast te houden. Volgende keer neem ik mijn "tripod" mee. Alweer iets om naar uit te kijken. Ook al is de vlinder verdronken...

Ga nu op zoek, via YouTube, naar Danny de Munck en "Ciske de Rat": Waarom ben ik zo verdomd alleen? (Eigen schuld, dikke bult).

Take care,

Luigi.

30.03.2010.

Aard-uur...

Beste lezer en lieve lezeres,

Nu we zaterdag met de "ganse" wereldbevolking even terug naar de Middeleeuwen  mochten, toch een paar bedenkingen. Eerst een niets ter zake doende: bij "aarduur", wat een slechte vertaling is mijnentwege, u mag mij dus verdenken van slechte bedoelingen, moet ik altijd aan "aardvarken" en aan "aardworm" denken. Het aardvarken is een bedreigde diersoort en houdt met zijn sterke klauwen en, uiteraard, zijn mond de termietenbestanden op een niveau wat de volgende generatie termietjes niet zal toestaan om de wereld ooit eens te regeren. De aardworm, alsof u dat niet weet, zorgt voor verluchting onder onze groentjes. Niet direct een bedreigde diersoort. Als ik mag afgaan op de kluwentjes die ik in mijn composthoop vindt. Dit geheel terzijde ende totaal naast de kwestie. In principe heb ik sympathie voor het W.W.F. Doch wat verwachten deze jongens en meisjes? Aandacht voor de klimaatverandering? En daar begint het schoentje te wringen. Als ik mijn "weer"-kalender van de laatste jaren bovenhaal en er naar kijk, moet ik vaststellen dat ik dit jaar pas op 18 maart zonder noemenswaardige koudebeschermende verpakking de tuin in kon. En dan nog maar voor twee dagen. De drie voorgaande jaren was dat begin februari. Anderhalve maand vroeger. Inderdaad een klimaatsverandering: vier winterprikken met nooit gezien hoogtes sneeuw  en nooit gevoelde lage temperaturen. Ik heb de oorlogsjaren en bijhorende strenge winters niet meegemaakt. Kon alleen maar vaststellen dat er 10 cm sneeuw op de reling lag. En als deze niet verwijderd werd door de vogeltjes, is het lang blijven liggen... 

Zolang de aarde bestaat zijn er klimaatsveranderingen, aardbevingen, tsunami's geweest. All the time: de as van de aarde beweegt. De magnetische Noordpool beweegt. De kern van de aarde is een vloeibare massa. Juist: die beweegt. Ik herinner mij zeer goed de aardbeving, anex tsunami die Thera (Santorini) en de Minoïsche beschaving op Kreta vernietigde. Ik was er niet bij, maar ik herinner het mij uit een "Griekse" tragedie...

Ik wil de industrie, b.v. de Ruhr-"nijverheid" die haar fijn stof over onze contreien uitstort, niet verdedigen. Verre van. Maar ik krijg wel kippevel als ik moet lezen dat de rapporten van de V.N. over het klimaat blijken vervalst te zijn. En nog meer kippevel als ik gedwongen wordt om daardoor belastingverhogingen te slikken. Hoe groot was de ecologische voetafdruk van de vrij nutteloze klimaatconferentie in Kopenhagen? Als de politiekers en hun "gang" maar kunnen reizen. En als ze geen rechtstreekse redenen hebben, zullen ze er wel een uitvinden.  Op kosten van de belastingbetaler...Maar verder wil ik vrij en vrank (en blij) door het leven kunnen gaan. Al moet ik daarvoor, soms, mijn verstand "op nul" zetten. Wat met mijn herseninhoud niet zo moeilijk is. Grapje...? Of net niet?

Maar dat politiekers niets doen is ook van het "goede" teveel. Tegen donderdag zal er een doorbraak zijn in het LangeWapper-dossier. Lang is het zeker: al twaalf jaar "Lange"! En donderdag is het...1 april! Zeer benieuwd.

Vers van de pers: op de E 19 werden varkens "losgelaten". Alweer een roekeloze vrachtwagenchauffeur die niet weet waar zijn snelheidsmeter staat en die er in slaagt om zijn vrachtwagen te laten kantelen in een bocht. Wellicht een olievlek, een tegenligger, zonnelicht, te korte bocht, uitwijken voor een personenauto... Zeker niet de schuld van de chauffeur... Maar sommige ontsnapte varkens hebben wat mogen "grazen" en nog even van een relatieve  vrijheid mogen genieten,  naast de pechstrook. Het tijdverlies in de file was niet te zien...Het waren ook geen "aard"-varkens.

Take care,

Pericles

29.10.2010.

Nog een paar fofo's...

...waar vorige keer geen plaats meer voor was.

Veel stormvloeden, veel dijkdoorbraken, verschillende jaartallen, veel slachtoffers.

Isabella...Ook aanwezig in de polders. De stormvloeden kregen de naam van de heilige wiens naamdag het op dat ogeblik was. Dus geen discriminatie van de man. Wel veel vrouwelijke heiligen op stormachtige dagen. Een teken??? Heb nog geen "Ludovicusvloed" gevonden. Al genoeg stormen gehad in mijn leven. 

De schandpaal van Assenede. Onbewerkt. Niet meer gebruikt...

Kasteel ter Leyen in Boekhoute.

Isabella langs achteren...

Met een doorkijkje...

Nog een echte pui, van op die plaats gaf de overheid berichten aan de bevolking: "Gij zult niet zondigen!". Als voorloper van de gsm- en e-mail-berichtgeving.











Vandaag niet veel tijd om te schrijven. Vandaar wat meer visuele ruimtevulling. Zoals gezegd: morgen kruip ik in de huid van Spartacus om het op te nemen tegen de fiscus. In één van de arena's van ons rechtssysteem. Uitspraak over een maand...Hoop ik. Maar ik heb Dame Justitia zonder blinddoek gezien. Misschien is dat ook een teken? We zullen zien.

O ja: de lente is nu echt begonnen...Duidelijk... Maar de zon schijnt...Achter de wolken...Zeker!

Prettige start van de week.

Luigi.

21 maart 2010.

Van Boekhoute naar Assenede...

Aangezien vervoer mijn derde natuur geworden is nog een shot van Isabella. Steeds op het droge. Gelukkig: door krimp van het hout zijn er wel enkele gaten in de wand. En dus niet meer zeewaardig. De Isabella ligt tegenover het Kasteel ter Leyen. Een waterburcht in Renaissancestijl. En goed onderhouden. Aan de buitenkant toch. Er was al sprake van een "Goed ter Leyen" in 1410. De periode van de grote overstromingen. Het Meetjesland ligt tussen 4 en 11 meter boven de zeespiegel. Sinds 838 zijn er zo'n 33 dijkdoorbraken en overstromingen geweest. Enkele in het oog springende vloeden: op 8 oktober 1375 ontstond de Braakman in Zeeuws-Vlaanderen. Tot meerdere eer en glorie van de Gentenaars, want zij "kregen" dus hun doortocht naar de Schelde, de voorloper van het Kanaal Gent-Terneuzen.

De Allerheiligenvloed van november 1570 liet het Verdronken land van Saeftinghe (Ik hoor hier steeds het luiden van de klok... Miek en Roel) ontstaan. Maar gooide roet in het eten van Alva. De moegetergde en uitgehongerde bevolking verzette zich tegen de belastingverhogingen. We spreken van een vijfde en een tiendepenning: 5 % en 10 %. Wij, de moderne en huidige Vlaming zit met een vijfenveertigste "penning": 45 %... En toch slikken we dat nog. Raar maar waar. Al zijn we goed voorzien van brood en spelen. Dit geheel en volkomen terzijde.

Terug naar de getuigen van het verleden. Maragreta van Male liet dan wel de Sint-Jansdijk aanleggen ter bescherming van het achterland. De Sint-Elisabethsvloed van 18/19 november 1421 veroorzaakte een binnenzee waardoor de Biesbosch kon ontstaan. Genoeg vloeden. We waren op weg naar Assenede. Alwaar we, op de pui van het laatclassicistische gemeentehuis (1771), recht tegenover de schandpaal (?!), een bijzondere vrouw mochten fotograferen: Dame Jusititia...zonder blinddoek en met een weegschaal in evenwicht...

Deze dame is zeker bijzonder: zij geeft zelfs een schuilplaats aan een zieke duif. Wat een verschil met eenzelfde dame op de pui van het oude gerechtshof in Antwerpen: geblinddoekt en een "onevenwichtige" weegschaal. Wie zei er ook alweer dat " 't kon verkeren"? Deze is echter maar in zandsteen. Die van Antwerpen is in brons. Als dat geen verschil maakt?

Maandag is het weer zover: ik kan/mag/moet (schrappen wat niet past) in het juridisch strijdperk treden met de fiscus. Er is  een remake van Spartacus in aantocht... Benieuwd of de rechter mij nu wel spreekgelegeheid zal geven. Denk dat het alweer een vrouwelijke rechter zal zijn. En die hebben iets tegen mij. Misschien moet ik maar eens de rol van de zieke duif spelen. Wie weet.

Maar ik dwaal af. Tot slot nog een verklaring van de naam "Meetjesland".

Toen ons aller vriend keizer Karel V de streek ging verkennen moet hij bij het zien van de oude vrouwtjes gezegd hebben: "dit is hier een land van enkel maar meetjes" (meetje = oud vrouwtje). De inwoners hadden hun jonge dochters binnen gehouden, kennende de reputatie des keizers.

Tweede verklaring: aangezien het bij de grondverdeling ging om veel kleine stukken moest er veel gemeten worden. En dus ligt de naam voor de hand.

Derde verklaring: (ergens gelezen maar weet niet meer waar) bij de talrijke dijkdoorbraken werd er op die plaats meer zand weggespoeld dan verder achter deze stroomversnelling. Als de zee zich terugtrok bleven daar meertjes achter. Iemand heeft wellicht de "r" laten vallen of kon ze niet uitspreken. Vandaar ook de talrijke "meetjes"  in het landschap. In tegenstelling tot de "wielen" in het Scheldeland, hebben deze meertjes de vorm van "meetjes". Kiest u zelf maar wat u het meest aanneembaar vindt. 

Om af te sluiten een meertje in de vorm van een meetje in het Meetjesland, zonder oud vrouwtje en niet gemeten.

Prettig weekend;

Take care,

Luigi.

20.03.2010.

Boekhoute

Een unicum in Vlaanderen. Een gemeente met een vloot, maar geen haven. Wellicht als voorbeeld voor de inschrijving van schepen in Luxemburg, heeft Boekhoute een vloot van drie schepen, maar dus geen kade om de schepen te laten aanleggen. Misschien kunnen de politiekers de haven van Antwerpen, beter Gent, uitbreiden tot daar. Er liggen nog wat kleine gemeenten op die weg. De Boekhoutse schepen meren nu aan  in Terneuzen of Breskens. Door de verzanding van de Braakman in 1952, vanaf de dertiende eeuw de verbinding van Gent met de Schelde, via de Lieve, kwam Boekhoute droog te liggen. Getuige van dit verleden: de Isabella, een visersschuit. Officieel is Boekhoute dus nog steeds een haven-gemeente. In september zijn er jaarlijks garnaalfeesten. Allen daarheen. Maar ga nu even naar Deadwood kijken. Sorry voor deze verslaving. Maar ik berokken er niemand kwaad mee. En Dixie en Simba kijken mee, lekker in één familiaal triple-nest. 

Tot morgen.

Take care,

Luigi.

24.00 u. 

Het leven...gaat verder

Nu mijn leven stilaan zijn normale patronen herneemt, wordt het geen tijd zeg, mocht ik een uitstapje doen in het Meetjesland. Omdat ik een Kreeft ben, ga ik graag op zoek naar "getuigen van het verleden".

Crembo de Crem: daar heb ik het zo niet mee. Begrijp niet goed waarom ik steeds in het Meetjesland aan ons aller Pieter moet denken. Ergens een verkeerde associatie gelegd. Maar weet niet meer waar. 

Al zijn er niet zo heel veel geschiedkundige "getuigen", ze zijn klein maar fijn. Aangezien ik in Eeklo moest zijn voor "beroepsbezigheden", kon ik van daaruit vertrekken. Met de GPS onder de zachte vingers, is er aan gidsen eigenlijk niets meer aan. Daarmee bedoel ik: niet meer verdwalen en volledige, algehele, diepe concentratie op de historische, en andere, kleinnoden. Sommige al met korte rokjes aan. Leuk is dat. Hoe kort gaan die zijn als het nog eens echt warm wordt? En wat "van boven"...? 't Kan de drang om het onderste uit de culturele kan te halen bij de gidsen alleen maar verhogen.

 Het gebouwtje dat hier langzaam zijn sluiers voor u oplicht kende maar een originele levensduur van 20 jaar. Amper de adolescentie ontgroeit werd het al "verbrant" in 1683. "Ghemaeckt" in 1663. Edoch, met noeste Vlaamse koppigheid ende werkzaamheid werd het "herbauwt". Gelukkig voor ons. Uit de Romeinse tijd van "Capriacum" is immers niet veel overgebleven, tenzij de rechthoekige vorm van de "grote markt".
In de gouden eeuw van Kaprijke was het vooral de laken- en weefnijverheid die veel welstand bracht. Waar niet in Vlaanderen?
De wekelijkse lakenmarkt bracht handelaars van heinde en verre. Maar stilaan tijd om het gemeentehuis van Kaprijke in zijn volledige afmeting te tonen.

Het fonteinje op de voorgrond werkte nog niet. 't Was immers  pas één dag lente en het toeristisch seizoen was nog niet echt bezig. Maar dan had ik ook geen weerspiegeling gehad. Vind het beter zo: rustige reflectie. Da's even goed als "rustige standvastigheid" waarmee men BHV zal kunnen splitsen...En onze belastingen verhogen...Of ons pensioen afschaffen. Maar daar zal Daerden wel een humoristich groen stokje voor steken. 

Ondertussen begint mijn maag te protesteren wegens de leegte binnen haar grenzen en dien ik deze, nu virtueel geworden, toeristische uitstap te onderbreken om opnieuw voldoende en gevarieerde voedingsstoffen met de nodige geestverrijkende vochten te genereren zodat ik mijn geestelijke inspanningen kan verder zetten. Maar ik kom terug. Zeker. Da's beloofd. En "belofte":...zij maakt schuld. Maar wie geeft er in deze tijd nog om een belofte? Ondergetekende!

Take care,

Louis.

19.03.2010

Chicago...in Bilzen.

Hoeveel Chicago's hebben we hier al gekend? Chicago aan de Maas? Aan de Zenne? De Samber? De Dijle? Hoeveel Belgisch stromen ontsnappen aan dat predikaat? De Leie misschien? Voorlopig. 1302 is al zo lang geleden. De IJzer? Maar die heeft dan weer een andere geschiedenis van geweld en witteboordcriminaliteit. En nu dan: het o zo vredige Bilzen... Brussel, Antwerpen, Charleroi, Luik. Nog te begrijpen. Maar Bilzen? En de aanleiding was alweer een echtelijk drama. Misschien nog niet eens een misdadiger. Waarom slaan de stoppen door van een persoon, in die mate dat hij zijn eigen zoon doodt en op een agent schiet? Akkoord, leeuwen doden soms ook hun jongen. Jaloezie of honger laat ik maar in het midden. Zijn we dan echt niet beter dan sommige dieren? Bilzen is helaas geen unicum. En het is ook geen "voorrecht " van mannen. Getuige de vrouw (Lhermite) die haar vijf kinderen met het mes, en dus in koelen bloede, doelbewust, de keel oversnijdt. Lhermite haal ik maar aan om de feministen de mond te snoeren. Ik hoor die al zeggen "'t is weer een man". Ook op Venus worden er slachtoffers gemaakt, fysiek en mentaal! 

Is er dan geen sociale, familiale of ethische druk meer op dergelijke personen? Als nu ook al de politievakbonden beginnen te klagen over hun veiligheid. Met recht en reden. Maar hoe zit het dan met  die van de burger? Zullen de dertig camera's die Mechelen bijkomend gaat plaatsen, dergelijke problemen verhelpen?  Het onveiligheidsgevoel wegnemen? Onder die camera's wellicht. Maar drie straten verder? En de wapenwet? Was die niet strenger gemaakt? Drie doden op één week. En als ik er nog één dag bij tel zijn het er eigenlijk vier in acht dagen.  Mooi gemiddelde: één om de twee dagen. Regeringen: doe er wat aan!

Alles in onze samenleving is gericht op economie en slagen in het leven. Cfr. de veiligheid van de treinreizeiger, waarin jaren niet is geïnvesteerd. Schouppe als promotor.    

Overal en altijd lachende en succesvolle gezichten. Over de verleiders in de reclame  nog niet gesproken en de normen die daar opgelegd worden. Voor velen niet haalbaar. Maar er is een zelfkant aan onze maatschappij: zij die naast of uit het bootje  van succes en geluk vallen. Die mensen moeten het in veel, té veel, gevallen zien alleen te redden. Immers geen succes: geen vrienden of begrip. De coach die verliest met zijn ploeg, staat nu eenmaal en te dikwijls alleen. De mens als wegwerpartikel. "We kunnen niets meer met je doen, dus gooien we je maar weg". Situatie die ik mij zeer levendig kan voorstellen en waar ik een woordje kan van meepraten.

Ik wil wel eindigen met een positieve noot. Ook al komt die uit de individuele sfeer. Maar de lezers zullen mij dat tikkeltje individualisme wel willen vergeven. Dit "nieuws" komt tenslotte niet in de krant. Vandaag de "omloop van de drie bruggen" gefietst en 200 m gelopen. Effectief gelopen. Mijn god (weet niet of die echt bestaat, geloof meer in Darwin), wat was dat heerlijk. En met lopen bedoel ik een korte zweeffase van het lichaam, geen contact met de grond. Ik ben dus van snelwandelen overgegaan naar het echte lopen. Mijn droom van een paar maand geleden was dus "geen bedrog". Heb dit succes-je wel alleen moeten vieren. Maar ook daar wordt aan gewerkt. Ik worstel nu eenmaal en kom toch altijd boven. No matter what. No matter who.

Take care,

See you,

Luigi.

14.03.2010.

De lente...of toch bijna.

Zoals vorge keer meegedeeld is het koppeltje houtduiven in mijn tuin aan de hagel ontsnapt. De boeren dienen niet te panikeren: de duiven krijgen hier hun graantje om mee te pikken. Dus laat ze a.u.b. leven. Ze zijn op dit ogenblik hun nesje aan 't verbouwen. Daarmee te kennen gevend dat de lente er zit aan te komen. Metereologisch hebben we die klip al genomen. Alleen wil de noordooster niet mee. Of wacht die misschien op de kalenderdatum? We hebben zo niet veel boodschap aan de "opwarming van de aarde". En aan de massa's sneeuw in  Zuid-Europa en de Verenigde Staten te zien, zal er niet direct een oververhitting plaatsgrijpen. Tenzij er natuurlijk een meteoor uit de ruimte roet in het eten, of brokken in de pap, komt gooien. Want zelfs dat kan nog. Als we ons maar ergens ongerust laten over maken.

Ook al is het 's nachts bibberen "geblazen", overdag tilt de zon de temperatuur toch boven nul. Na vijf jaar volleybal-loos geweest te zijn, tijd om mijn bal terug op te blazen tot de gewenste spanning. Niet te hard voor mijn gevoelige vingers. Dit volleybalproject kadert in mijn algehele revalidatie. En, geloof het of niet, er kwamen zelfs kleine sprongetjes tevoorschijn. Redenen genoeg om ook terug met de looptraining te beginnen. 't Was even wennen aan de snelheid van voortbewegen, maar er kwamen geen struikelpartijen aan te pas. Dus, wie weet, misschien het begin van een zesde volleyballoopbaan. Daarmee de reeks van beroemde heropstarts van sportloopbanen vervolledigend. 

Het tweede luik van de foto, de steun voor de bal, is een verpakking van saké. Rechtstreeks uit Japan. Een lege verpakking... Toen ik de geneugten van familiale banden, en het drankje, nog mocht smaken, heeft Liesbet dit zoet binnenlopend vocht meegebracht van Japan. Zo zie je dat het er op aan komt om te leren leven met de herinneringen. Zingt Boudewijn de Groot immers niet "dat het toch nooit slijt". Helaas is de  inhoud van de doos even miniem als de familiale relatie. Geen verdere bedenking over de teleurgang van  deze banden. Let's concentrate on good news. 

Onze geliefde koning Albert II heeft   toestemming gekregen van de regering om te gaan feestvieren in Kongo. De federale politie heeft in Brussel, alweer, een Kalashnikov gevonden. En om deze triptiek van goed nieuws vol te maken: de dames hebben hun Internationale Vrouwendag gehad. Ik schrijf hier  niet over de vrouwen die in Afrika door rebellen en geregelde soldaten misbruikt worden. Alleen: de geschiedenis herhaalt zich: Berlijnse vrouwen  in 1945 slachtoffer van de Russische "bevrijders". En de geschiedenis verder terugdraaiend, kunnen er zo nog vele situaties genoemd  worden. Alexander de Grote deed het  onder het mom van "inburgering" van zijn leger. Nee, in Afrika zitten de echte slachtoffers van geweld tegenover vrouwen . Onze Westerse vrouwen hebben teveel luxe: overgewicht, dure kleding, tweede auto, een vriendje hier en daar, een tweede woning, al dan niet onder de zon. Wat mij in deze discussies steeds opvalt:   nooit  verwijst iemand naar "het psychologisch geweld van vrouwen tegenover mannen". En dus doe ik het ook niet. De woede van de Internationale Vrouwenbeweging niet over mij halen. 'k Zou niet durven. Er zijn  teveel vrouwelijke rechters in België...En die hebben altijd "moeite" met mij...Of ik met hen. 't Is maar hoe je't beschouwt. Ik wil eindigen met goed nieuws: in september 2010 zullen alle "Vlaamse" kinderen een school hebben...

See you. Take care.

Louis.

11.03.2010.    

De voorbije week...

Zeven dagen geleden begon de week met "mijn brug te ver": het "kleiduif"-schieten op de houtduif. Deze stand-trekvogel migreert op dit ogenblik van zuid naar noord; Dus alle natuurbeschermers die "zo goed" waren om de vraag van de boeren te beantwoorden en er zondag ll. maar lustig op los knalden, hebben eigenlijk de verkeerde dieren neergehaald. Niet zo moeilijk met een hagelregen dergelijke kleine vogels te raken. Zelfs een halfblinde kan ze raken. Als ik hun slachtoffers tentoongesteld zag hangen, moest ik aan de vleermuizen denken die de boeren in vorige eeuw aan hun schuurdeuren nagelden. Liefst nog levend. Om  duivel en boze geest te verdrijven...Of hoe achterlijke motieven worden aanghaald om zichzelf toch maar te rechtvaardigen. Heren boeren: de enige manier om de houtduif onder controle te houden is hun nesten verstoren. En aangezien de duiven die u zondag hebt laten afschieten naar het noorden trekken, zal u hiervan geen voordeel ondervinden. Maar ja, als u ook de vossen laat neerknallen, minimaliseert u de natuurlijke vijand van de houtduif. En verstoort u dus het ecologisch evenwicht. 't Is maar dat u het weet. Als sperwers en buizerds tegen vrachtwagens knallen, is dat niet uw fout. Gelukkig: het koppeltje houtduiven in mijn tuin is ontsnapt aan de hagelregen. Ik gun hun het graantje dat ze komen meepikken van mijn ganzen. Zorg dat ze zelfs meer dan één graantje kunnen nemen.

Volgende brug te ver: Dutroux II. Of moet ik het "Dutroux light" noemen. De blunders van politie en gerecht in de zaak Janssen I, II, III, IV en V. De nabestaanden van de slachtoffers van R.J. moeten nu toch door een hel gaan. Duidelijk: na een ongeval zij er altijd "als-en" en "indien-s". Maar het begint stilaan op een Tantalus-kwelling te lijken. Onderzoekrechters die hun werk niet doen, naijver tussen politiezones. Gelukkig weten we waar onze belastingen naartoe gaan. Om maar niet te spreken over de "Trein der Traagheid" die over de gerechtelijke brug rijdt: procedures die meer dan tien jaar aanslepen. Intussen de frustraties van de betrokken slachtoffers ten top drijvend. Zoals een vooraanstaand jurist het ooit noemde: Kafka en het gerecht: ze zitten in een onverbreekbare symbiose. Maar laten we het houden bij een song van Gery and the Pacemakers: "Behind every storm there's a golden sky". Een schrale troost. Laten we met z'n allen uitlkijken naar die gouden lucht. Al ben ik met een blauwe ook al tevreden.

Midweeks. De nederlaag van onze nationale trots de Rode Duivels. Ze hebben goed gespeeld. Waar. Er is licht aan de horizon. Dickie of  "Mijnheer Advocaat" voor de vrienden,  al is Johan Boskamp het daar niet mee eens, doet wat hij moet doen. Hoop geven. Als ik een goed raad mag geven aan onze nationale Dick: plaats een volleyballer in het doel. Volleyballers hebben een betere inschatting van de balbaan, plaatsen zich beter, kunnen een bal retourneren, zodat die niet meer in doel belandt. Hebben een snellere reactie. Of laat uw doelmannen meetrainen met een volleybalploeg. Vroeger zei men van een doelman: zij / hij (geen discriminatie. Heb een paar vrouwelijke lezers op deze blog)  is klemvast. Staat dit woord nog in de handleiding van de moderne doelman? Nu laten ze toch ook ballen door hun benen en of handen glippen. Akkoord: de ballen komen sneller en wispelturiger dan vroeger. Maar waarom pakt een volleyballer een onmogelijke bal? Omdat ze trainen op snelle ballen. En dat een bal stuit net voor hij door de handen glipt: inschatten balbaan.

Genoeg over dit stokpaardje.

Onze nationale premier Yves Leterme heeft een voorstel voor de individuele staatsschuld. Alles overbrengen naar een Europese "pot" Of zouden we niet beter zeggen "gat". Handig voorstel als je over één van de grootste staatschulden beschikt. En nu het failliete IJsland wil toetreden tot de E.U.  moet dat zeker kunnen. Intussen worden we overspoeld door Serviërs en Afghanen waar we 500,00 € per dag moeten aan geven als we ze niet in ons bed kunnen leggen. Met dank aan de rechterlijke macht! Maar gelukkig heeft onze nationale koning Albert II vier van zijn kamers ter beschikking gesteld. You may say I'm a dreamer. (John Lennon). Maar hij heeft het met zijn leven moeten bekopen. Ik herinner mij dat er in Australië en Amerika ooit een stop is gezet op immigratie. Wordt het geen tijd om dat hier te overwegen? We zijn tenslotte niet zo'n grote oppervlakte op de wereldbol. Ook al is die een dorp geworden. Stel je voor dat één van die groepen zich ooit verenigt en hier een machtsovername doet... Niet ondenkbaar met al die percentages van allochtonen. Oei: kom nu toch in de buurt van een fatwah / fatwa. Wat mij naadloos bij de spelling van het woordje brengt. In de nieuwsuitzending van 19.00 u. op één is het "fatwah". In Ter Zake wordt het "fatwa". Wie geeft mij hier zekerheid over? Ik dacht het Groene boekje zal misschien hierover geen duidelijkheid geven. Of er misschien niet in staan. Niets is minder waar. Dus geen dilemma's meer: er is maar één schrijfwijze. Fatwa! Leve het Groene boekje. Ik gebruik dat woord graag omdat ik ondertussen alles weet over familiale fatwa's. Maar hier komen we dan te dicht in de buurt van de privacy. En dat is gevaarlijk. Dus neem ik een andere richting.

Samen met deze zwaan, ga ik op zoek  naar rustiger vaarwater. 't Is geen krinkelende winkelende waterding, maar de rimpeltjes mogen gezien worden. Steeds waardig en statig voortschrijdend op het blauwe wateropppervlak. Je mag zeggen dat ik een dromer ben, maar ik hoop dat er ooit een tijd van vrede en begrip komt tussen alle mensen met respect voor de dieren en de natuur. Ongeacht kleur, ras,  stand of sexe. Ook tussen vrouw en man. Liefde overwint tenslotte alles. Mocht deze blog daar aan meehelpen, dan was het de moeite waard om er tijd in te steken.

See you.

Take care.

Louis.

07.03.2010. 

  

Echt gebeurd...In de Rechtbank van Koophandel.

Ondanks mijn grondewettelijk recht van vrije meningsuiting, werd mij vandaag het spreken belet door de voorzitster van de Rechtbank van Koophandel. Ongehoord. Aangezien ik geen fatwah (fatwa) over mij wil, noem ik de plaats van deze rechtbank niet. Nu niet. Voorlopig niet.  Ondanks het feit dat ik op een beleefde en rustige manier, tot tweemaal toe, het woord vroeg. "Haar voorzitter liet niet toe dat juridisch onbekwamen het woord namen"...
Om halftwaalf (wellicht moest zij haar kinderen gaan ophalen) keerde zij mij op de meest arrogante manier haar rug toe. Nochtans heeft elke Belg het recht zichzelf te verdedigen. In de loop van diezelfde zitting verklaarde zij, openbaar, dat zij stikten in het werk, onderbezet waren, en dat haar echtgenoot tegen haar zei dat ze zich maar ziek moest verklaren. Ongehoord. Alweer. Zovele mensen verliezen hun job, moeten dag en nacht werken of werken beneden hun diploma's.
De advocate die mij zogezegd moest verdedigen heeft haar mond niet opengedaan...
Het bewijst nog maar eens de arrogantie van de macht en hoe sommige gieren van advocaten en rechters op "de gewone man" neerkijken. En dat is een beledigende vergelijking voor de gieren.
Shame on the humans.
De kruik gaat zolang te water tot ze breekt en "Jantje's hoofd dat is ook ontploft" (Miek en Roel).
Mijn verontschuldigingen aan de lieve lezers en lezeressen voor dit negatief bericht, maar dat is wat ik "vandaag op school (in de rechtbank) geleerd heb". Democratie is  niet ons deel. De procedure waarover hier sprake duurt al meer dan tien jaar...De uitspraak zal niet op één april zijn. Dus een aprilgrap kan niet meer. Maar ik weet al wat haar beslissing zal zijn.
Prettig weekend.
Louis.
05 maart 2010.

Friends for life.

Deze foto als eerbetoon aan de "zoogdieren" die mij al die tijd trouw gebleven zijn. Al zeven jaar lang. Of moet ik schrijven "al zeven lange jaren". Altijd kwispelend mij tegemoet komen. Welk uur van de dag, of nacht, ook. Simba from Yorkshire en Dixie  from Nowhere. Of ik goed- of slechtgehumeurd ben, steeds trouw aan mijn zijde blijven. Dixie, die blijkbaar aanvoelt dat ik een steunende hand nodig heb, en dan haar hoofd op mijn dij komt leggen. Simba die mij verwittigt als er iemand mijn woning nadert. 't Zijn eigenlijk de honden van mijn dochters. Maar ik wil daar verder geen bedenkingen aan vastknopen. Allen dit: soms zijn dieren beter dan mensen. Maar dit mag uiteraard heen belediging zijn voor het hoogste schepsel "geschapen door god". Alles zit vervat in het woordje "soms". 

My bridge too far.

In de eerste uren na de scheiding kon ik het thuis maar moeilijk uithouden. Moest gewoon de wereld intrekken. 2003 dus. Deze bevlieging van reisziekte bracht mij aan de monding van de Seine waar een prachtige brug is neergepoot door onze zuiderburen: Pont de Normandie. Ook een tuibrug. En een merkpunt in het landschap. Ik ben geneigd om te zeggen "klein maar fijn". Echter  doet dit geen eer aan aan het kunstwerk. Beter is "groot, mooi en indrukwekkend". Hiermee wil ik maar zeggen dat 18 % van de Antwerpenaars de kans gemist hebben om hun stad een bijzonder bouwwerk te geven. Samen met, en niet tegen, de kathedraal.

 

Ben  toen vier keer over "le pont" gereden...Alsof je op een tapijt rijdt...En tot op het hoogdste punt gewandeld ,met Dixie en Simba. Langs alle kanten heb ik ze op het, toen nog, fotografisch papier vastgelegd. Om er achteraf toch  maar verder te kunnen van genieten. Tussenin de vraag: zou dit ook met een tunnel kunnen? In de Eurotunnel mag je niet eens foto's nemen... 

Zoals Pericles het Parthenon geschonken heeft aan de Atheners, (dit is een tegenstelling) zo onthouden een minderheid van Antwerpenaars ons een prachtig en nuttig bouwwerk. Beseffend dat dit een eenvoudige verklaring is, want er moeten nog wat meer instanties geld verdienen aan dit project: vrienden, vriendinnen, familieleden van politiekers en, wie weet, nog vele anderen. Als daarmee onze belastingen, directe of indirecte, nog maar eens omhoog moeten...We hebben al één van de hoogste belastingschalen in de wereld. Dat we ook een goede (?) sociale zekerheid hebben: daar hebben we in onze beroepsloopbaan genoeg voor "afgedragen". Wie profiteert er het meest van deze sociale zekerheid? Zonder er voor gewerkt te hebben? Genoeg redenen om de "Lange Wapper" op de "lange baan" te schuiven. Al vijftien lange jaren... 

Over de dagelijkse files: geen woord. 

Take care.

 See you,

Luigi,

02.03.2010