Total Pageviews

De evolutie is niet te stoppen? Of toch?

De evolutie is niet te stoppen? Of toch?

Monday 28 June 2010

Zien ze het of zien ze het niet...???

Zopas is de wedstrijd Brazilië - Chili afgefloten. Die eer viel Howard Webb ten deel. Kent u hem nog? De scheids van de hand van god. Sorry, wat heb ik nu met god??? "De hand van Thierry Henry" waardoor Frankrijk zijn kwalificatie "kreeg".  Maar Frankrijk heeft de toorn van god al over zich gekregen. Al moeten ze dàt alleen maar bij zichzelf zoeken. Wie zei ook alweer dat Loontje om zijn Boontje komt? De scheidsrechters dus: "zien ze het of zien ze het niet?" Er zijn gelukkig nog scheidsrechters die het zien. Webb en zijn assistenten floten eigenlijk een foutloze partij. Correct millimeterwerk bij buitenspel, meestal correcte inschatting van de "fouls" maar vooral: geen onterechte doelpunten toegekend of terechte doelpunten afgekeurd. Misschien een strafschop onthouden aan Brazilië. Maar dat kan nauwelijks vermeld worden omdat Br. er niet door benadeeld werd. Al blijft er nu steeds een bange onzekerheid: zien ze het of zien ze het niet? Mijn intuïtie zegt mij dat er ons nog wat te wachten staat. Maar ik hoop dat ze verkeerd is, die intuïtie.

In psychisch bewogen tijden vlucht ik al eens de kunst in. De publicatie van "mijn" "Marianne de France", die heel veel eer te beurt viel in "de Salon" van Parijs, deed me terugdenken aan mijn belofte om het "meest erotisch kunstwerk ooit" eens te publiceren. In tegenstelling tot Delcroix' meesterwerk werd dit werk van Manet gebannen uit de Salon. Vandaar ook mijn sympathie voor de Impressionisten: steeds maar opnieuw miskend, ondertussen meesterwerkend producerend in een ongekend en onnavolgbaar kleurenpalet, meestal eindigend in armoede en eenzaamheid. Verraden door mensen die hen hadden moeten steunen. Al is Monet een uitzondering op de regel. "Le déjeuner" dus...

Schandaal in 1863. Meesterwerk in 1960. 't Kan verkeren zei Bredero. En hij had dat goed gezien. 't Is wat laat op de avond om nog veel feministische bespiegelingen aan dit kunstwerk te besteden. Alle feministen ten spijt: laten we er gewoon van genieten. Het model, de vriendin van Manet, was ermee akkoord dat zij geschilderd werd. De mannen als model zullen ook wel akkoord geweest zijn. Dus waarom een schandaal? De gevestigde orde aan het wankelen gebracht? Een reden te meer om van dit werk te houden en te koesteren in ons collectieve geheugen. Tot spijt van wie 't benijdt.
Take care,
Pericles

De schande voorbij...


Hierna volgt een volledig fictief en verzonnen gesprek tussen scheidsrechter Rosetti en zijn assistent-scheidsrechter onmiddellijk na het ONGELDIGE doelpunt van Tevez in de wedstrijd Argentinië - Mexico.
Vooraf wil ik opmerken dat de vier officials met elkaar in verbinding staan via de oortjes en de microfoons. Dus iedereen kan iedereen horen en toespreken.
Het doelpunt is gemaakt. Argentinië juicht, Mexico in bange afwachting, want gans het stadion (misschien enkele vrouwen ook, of net niet, maar begrijpen nog niet wat buitenspel is) heeft gezien dat Tevez buitenspel stond op het ogenblik dat Messi hem de bal toespeelde. Ook Maradonna vanop zijn godstroon.
Hierna het gesprek.
Rosetti heeft dus juist het doelpunt (een eerste keer) goedgekeurd.
Assistent-scheidsrechter: (verder A.S.) Ros, ben je zeker?
Rosetti (verder Ros genoemd): Nee, ben jij zeker?
A.S.: Nee.
Ros: Wat nu?
A.S.:  Kunnen we even overleggen?
Ros: Wacht, ik kom.
Vierde scheidsrechter: de tv-herhaling geeft buitenspel. (In lichte paniek)
A.S. + Ros gelijktijdig: Wat?!
IV: Buitenspel!
Ros: Oh my god!
IV: Welke god bedoel je?
Rosetti is ondertussen aangekomen bij zijn A.S.
A.S.: (bedekt zijn mond) Ik heb het ook gezien op het stadionscherm: buitenspel.
Ros: Maar we mogen van Blatter niet naar dat scherm kijken.
A.S.: Nee, maar 't is wel buitenspel.
Ros: Ja, maar als ik het afkeur vliegen we uit het tornooi.
IV: Diego vraagt of jullie het doelpunt eindelijk kunnen goedkeuren. God himself zal het jullie lonen.
A.S.: O.K., laat Mexico dan maar vliegen.

Rosetti dreigt met een gele kaart tegen de spelers van Mexico. Hij keurt het doelpunt goed...(Tweede keer)
Een doelpunt dat twee keer goedgekeurd is, moet dan echt wel een doelpunt zijn.

De schande van Bloemfontein krijgt een nog groter schande-vervolg in het Soccer-city van Johannesburg. Waarom doet mij dat aan het woord "mobster" denken.?
Voetbal is emotie. Volledig akkoord. Maar het moet ook eerlijk blijven. Het kan niet langer zonder technische hulpmiddelen. Nu is er ook veel tijd verloren in de discussie.
Zowel in B.F. als in S.C. waren de beelden onmiddellijk beschikbaar.  Als er al technische hulpmiddelen nodig waren bij een bal die 50 cm over de doellijn gaat. Vijftig centimeter! Of een speler die 150 cm buitenspel staat. Honderdvijftig centimeter!

Ik zwijg hier maar over de speler van Ghana die een gele kaart aangenaaid krijgt voor een totaal fictieve overtreding. Er was zelfs geen contact. Hij mist wel de volgende wedstrijd. Immers geen verhaal tegen scheidsrechterlijke dwalingen. De FIFA is een zeer democratische instelling. Want: Voetbal voor allen. Als de bonzen er maar rijker van worden. De Oude Olympische Spelen zijn ook kapot gegaan aan winstbejag en corruptie.

Na de oersaaie wedstrijden van de voorrondes, wil de FIFA misschien wel wat leven in de brouwerij. Negatieve reclame is ook reclame. Wat hierna volgt is speciaal voor de FIFA:
Tennis: hawkeye ( weinig tijdverlies)
IJshockey: verklikkerlichtje bij doelpunt. (zeer weinig tijdverlies)
American football: T.V.-beelden zijn toegelaten.
In Basketbal spreekt men van T.V.-beelden  voor shots "on the buzzer".

FIFA: DOE IETS!!!!!!!!!!!!!!!!


Ik krijg al direct antwoord via de telefoon van de heer Sepp Blatter. Is dat nu een Duitser of een Oostenrijker? Van voor de Anslusch of erna?
Verder Sepp genoemd. Ik vertaal onmiddellijk.
Sepp: Hallo Luigi: Wij gaan direct iets doen.
Luigi: Echt? Da's goed nieuws.
Sepp: Ja, we gaan de Jabulani testen en goedkeuren na het tornooi.
Luigi: ........(crash, boom, bang) (Luigi valt van zijn stoel.)






Saturday 26 June 2010

M en M's (of "de drie Mariannen").

Mocht u nog een titel wensen: "de topdrie der M'en". Onderstaande foto heb ik mogen lenen van mijn goede vriend Marco Polo. Al heb ik daar geen geschreven verklaring over. Dit als juridische gekheid op een toga.
Wat mij bijzonder ende zeer aangenaam opvalt zijn de kleine vulkaantjes. Niet die van de ogen. "Vrouwtjes" hebben geen ontploffende vulkanen in de ogen. Toch niet in dit landsgedeelte. Al ken ik wel een kleine uitzondering op de regel. Nee, het gaat over de "verhevenheidjes" in het rechtsonderste kwadrant van de foto. Men zou dit ook "nipplegate CD&V" kunnen noemen. Good old Yves (van West-Vlaanderen) weet er alles van. Misschien moet hij zich bukken voor enig vuurwerk vanuit deze geschutstorentjes. O drama bij de feministen in Vlaanderen. Vooral dan bij de femina-reporters van Radio 1. Wat een schande dat een vrouw moet terugtreden uit de Belgische politiek. Dat dit bij mannen voorkomt...Ach wie zal daar een traan voor laten. Die komen toch van Mars. Niet waar beste dames-feministen. Net zo min als jullie van Venus komen.  Het is onze opvoeding die ons in die patronen geduwd heeft. Niet meer. Niet minder. En trouwens: de Amazones waren een zeer oorlogszuchtige stam. Don't forget your history. Zij offerden zelfs hun rechterborst aan dat tijdverdrijf. Uiteraard voor linkshandige Amazones de linkerborst. Hun tepel zat in de weg voor de snaar van hun boog. Ook zij kenden dus al een nipplegate. History repeats itself. Maar terug naar deze mooi gekleurde foto. Marianne C. is supporter van Argentinië. Duidelijk.


Deze is echter niet mijn nummer één der M'en. Daarom ook "Marianne C". Wat had u gedacht? Neen, een veel strijdvaardiger "M" heb ik gekozen. Zij kwam écht op de barricades en ging de mannen voor in de strijd... Zie je wel: vrouwen van Venus is een fabeltje. Nee, geen theetjes in de Brusselse salons, nu terug in de Europese luxe-hotels, zoals voor Marianne C. Het Vaandel en de strijd op de Parijse barricaden! De strijd van het volk tegen de onrechtvaardige machten. Dat is waarom deze Marianne de eerste plaats verdient. Dat zij daarbij volrondig haar borsten toont was bij de solliciatie een pluspunt maar deed eigenlijk niets ter zake. De mannen achter haar, die haar volgden, konden deze heuveltjes van Venus toch niet zien. ("Heuveltjes van Venus" hier als dichterlijke vrijheid. Anatomisch niet correct).  Dus er moet wel iets anders geweest zijn, waarom zij haar lieten voorgaan. Of kwam zij toch achter de mannen, gelet op de doden vooraan? Dan toch een parallel met  M.C.? 't Was alleen den Eugeen die de borstjes van voren kon aanschouwen. Yves kreeg alleen de wind van voren. 
Het wordt wel stilaan tijd om te ontbloten ofte de sluier op te heffen:

 

Marianne de France! Allons enfants de la patrie! Dit is niet de verkeerde plek of de verkeerde tekst. Het hoort bij het meesterewerk van Eugène Delacroix als de regen bij de wolken of de bajonet bij het geweer.
Deze Marianne is voor mij de onbetwiste nummer één. "Marianne A" dus. Van "A-llons enfants etc."  Echt een vrouw die de mannen kan lijden. Wat schrijf ik nu? Ik bedoel: leiden natuurlijk. Ik zou niets anders durven denken. Dat ik mij zo kan vergissen...

Blijft er dus nog mijn nummer twee voor te stellen. Marianne C eindigt op de derde plaats. De reden: ik vind nog altijd dat je ook in slechte tijden trouw moet blijven aan je partner(s). Niet alleen als het goed gaat.
Maar nummer twee dus. Hier is er echter een zeer grote, misschien onoverkomelijke twijfel. De strijd gaat tussen Marie-Antoinette en mevrouw M. De eerste is haar echtgenoot tot in de dood gevolgd. (Had zij dan een keuze?). De tweede helemaal niet. Maar eigenlijk gaat het daar in deze top drie niet over. Alhoewel: een vrouw is niet alleen verpakking. Ik vind dat er ook wat mag in zitten. Brains bedoel ik dan. Hoe meer ik schrijf, hoe moeilijker de keuze wordt. Dus ik ga het wat laten bezinken. (Dit artikel wordt om klimatologische omstandigehden onderbroken. Van zodra het weer het toelaat, zal ik verdere hersenspinsels ontwikkelen). Tot dan. 

Thursday 10 June 2010

Canes latrantes non mordent...

DIXIE
30 augustus 2000 / 01 juni 2010
Zij zal nooit meer blaffen. En, in zoverre zij al beet, nooit meer bijten. Op 1 juni om 19.45 u. heeft zij opgehouden met ademen. Mijn mensen-vrienden mogen mij het volgende niet kwalijk nemen: mijn beste vriendin is heengegaan. Eigenlijk was ze de  hond van een dochter, maar ze is wel uitgegroeid tot iemand die mij door dik en dun, in goede en slechte tijden trouw was als...een hond. En waar ik al eens vlugger voor naar huis kwam. Op welk uur ook: altijd stond zij kwispelend aan de deur. "Hello baas, ik ben blij dat je er bent".  Als is het "baas" in een vriendenrelatie misschien niet direct een juiste interpretatie van haar kwispelende staart.
In de tien jaar dat ze bij ons was heeft ze mij door moeilijke tijden geholpen. En nu is het, zonder haar, opnieuw moeilijk. Ook voor Simba



In die moeilijke tijden zijn er ook vele mooie momenten geweest. Met ons drietjes op uitstap: Honfleur, Texel, Het Zwin, De Schelde in Perkpolder. Of gewoon thuis in de tuin en het zonnetje. Het territorium beschermend tegen indringers. Of 's avonds: met haar hoofd op mijn dij. En vooral 's morgens aan tafel, als ik mij afvroeg of ik de dag wel zou beginnen, was zij er om mij over die reflectie heen te helpen, want ze at graag op tijd.
Mensen-vrienden weten hoe moeilijk het voor mij is om afscheid te nemen van iemand waar ik van hield. Dat is hier niet anders. Ook al is het "maar een hond". 

 

Ik geloof niet in de mensenhemel,  zal er ook geen hondenhemel bestaan. Dus ik weet niet waar je naartoe bent. Voor mij is er één zekerheid: je zal altijd in mijn hart blijven. Zo lang ik leef. Tot ook mijn adem stopt.
Goodbye my friend. Goodbye. Take care.
Louis.