Alle voorgaande, huidige en toekomstige publicaties (woord en beeld) op deze blog zijn zonder enige nadelige erkentenis vanwege de auteur en met behoud van al zijn rechten.
Eindelijk is er dan een begin van "mijn" toptien. Hij wijkt een beetje af van wat we met de regelmaat van een klok op de diverse radiozenders te horen krijgen. Eerst en vooral is er het individuele karakter van de samenstelling. De gekozen liedjes zijn, op één of andere manier, belangrijk geweest in mijn leven. Heb er mij dikwijls moeten aan optrekken. Zonder in melancholie te vervallen. En aangezien er zo veel zijn, heel veel, staan er drie op tien. Voor een gewone toptien moet ik teveel mooie songs van sterke uitvoerders "weggooien". En dat vind ik teveel oneer voor het lied. Waar nodig zal er een verklaring bij gegeven worden. Maar, meestal spreken de woorden voor zichzelf. Helaas, na controle, lijkt Blogger mij niet toe te staan om de drie songs op de tiende plaats in één bericht te publiceren.
Voor alle duidelijkheid:
10/3: Andrea Bocelli - Partiro Con Te
10/2: Edith Piaf - Non, Je Ne Regrette Rien
10/1: Fleetwood Mac - Little Lies.
Veel luister- en leesplezier.
Bij Fleetwood Mac is de keuze zeer moeilijk geweest. Het is de clip en de actualiteit van deze week, samen met Stevie Nicks, die het gehaald hebben. De leugens in Frankrijk in het l'orealschandaal, de leugens in België over Noord of Zuid- Afganistan door het ministerie van defensie. En verder de leugens in mijn leven niet te vergeten. Neemt niets weg van de schoonheid van clip en song. Dat Liliane Betencourt, de rijkste vrouw van de wereld met 40 miljard (jaja: MILJARD) Euro de Franse fiscus nog bedriegt, en dus ook liegt, zal de kwaliteit van "Little Lies" niet doen verminderen. So: enjoy.
Op elf, en dus buiten de toptien, "Naast Jou" van Lennart en Boudewijn, die het hier samen zingt met Ernst Janz. In de schouwburg van Gouda, bij zijn zestigste verjaardagtournee, veertig jaar op de planken. Lied ook gekozen omwille van het decor. Doet inderdaad aan elfjes denken. De tekst hoeft geen verdere verklaring. Zeer toepasselijk.
Na de Allianz Arena mochten we in één ruk naar Aarlen rijden. De zeer rustige provinciehoofdstad van Luxemburg. Waar we meestal voorbijrijden als we naar...Luxemburg trippen. Niet dat ik mij tot Aarlen aangetrokken voel, gezien bepaalde voorgaanden, al waren de mensen er zeer vriendelijk en heeft de Maitdrank zeer gesmaakt. Ook al was het maar eenzaam op de tafel. 2,50 € of 100 Bef. lijkt mij dan weer wat veel en wellicht niet opgenomen in de boekhouding. Maar wie geeft daarom op een weekend.
Alvorens verder te gaan, even mijn reisgenootje voorstellen. In afwezigheid van onze betreurde vriendin Dixie. Zij fungeert dikwijls als co-piloot, en met haar voorpootjes op de deur, verkent zij graag de omgeving: Simba. In mensenjaren gerekend is zij tien jaar ouder dan ik en weet dus wat "zestig" betekent. Al voelen we dat beiden niet echt aan als we, vrij en vrank, de natuur of de steden intrekken.
Begrijp soms niet goed hoe alles normaal kan functioneren in zo'n klein hondenlichaam. Maar het kan blijkbaar. Zij heeft de laatste tijd al wat stapjes in de wereld gezet. En doet dat blijkbaar graag. Wie ben ik om haar tegen te houden. Jammer dat ze geen Maitdrank drinkt.
Aarlen dus. Redetwist met Tongeren over het predicaat "oudste stad van België". Zouden daaruit de communautaire problemen voortvloeien? Want dan zit het in onze genen. En daar is geen kruid tegen gewassen. Ook niet het Lievevrouwebedstro (galium odorata). Liever dat kruid dan maar in de Maitdrank.
Zo dikwijls in Aarlen en nooit naar het "oude kerkhof" gaan kijken. Nu dus wel. Met de oudste nederzetting van de Romeinen en overbouwd door Merovingers en nog een paar Christelijke kerken. Als ik dan zou moeten kiezen tussen Tongeren en Aarlen, dan kies ik Tongeren: groter, robuuster, meer overblijfselen. Maar geografisch gezien zal Aarlen dan wel een dag eerder gereed geweest zijn. En dus houd ik het maar een gelijkspel. In dit land leven we toch van de compromissen.
De plaats waar Patton, iemand die weinig compromissen sloot, vertrok om Bastogne te ontzetten. In de nabijheid van het "speciale" Vredegerecht van Aarlen. Voel mij de laatste tijd wel aangetrokken door Gerechts- en andere hoven. Zeker op een zondag als er geen aasgieren, sorry: ik bedoel "advocaten" in rondlopen.
Nog twee foto's van het speciale Vredegerecht en dan stop ik. Met de jaren komt er meer behoefte aan nachtrust. En die drang wil ik niet weerstaan. Volgende keer begint dan de toptien aller tijden. Moet, zoals in de mediatrailers, wat reclame maken voor de die "uitzending".
Nu de belangrijkste sportevenementen voorbij zijn, al staat Tia in de steigers als derde come-back lady, en ons geliefde zonnetje het laat afweten komt er terug tijd vrij om mijn blog te teisteren. Veel "supporters" zijn er niet, maar kwaliteit van de volgers gaat voor op een grote hoeveelheid lezers. Best-sellers schrijven is echt niet mijn bedoeling. 't Is tenslotte maar een digitaal dag- en fotoboek, annex muziek. Altijd prettig om mijn brouwsels op een latere datum nog eens te lezen.
Ik zal het hier niet hebben over het geknoei van B.P. in de Golf van Mexico. Ook niet over de slachtoffers, mens en dier, die in naam van de "economie" gemaakt worden. De foto's van pelikanen en Jan-van-Gent's zitten ondertussen wel in ons geheugen gegrift. Ook niet over de oorlogsdreiging tussen Noord en Zuid-Korea. Daar is echt niets nieuws onder de zon.
Mijn top-tien dus. Maar eerst twee nummers die de toptien net niet gehaald hebben. Op twaalf dus. Zo kan er ook nog een "elfje" af.
Fernando van Abba. De dames-lezers van deze blog, althans diegene die mij beter kennen, zullen begrijpen, dat voor mij een lied niet alleen bestaat uit de melodie. Maar ook, vooral, de tekst van belang is. In deze "Fernando-song" zijn volgens mij wel de twee aanwezig. En aangezien Fernando Alonso vandaag de sterktste was in F1, is mijn keuze te rechtvaardigen. De zoveelste Spanjaard die op het hoogste trapje staat dit jaar. Spanje boven dus. Al hou ik nog steeds niet van Filips II en Alva met zijn Bloedraad en hun Inquisitie.
Daarom even dit:
Tijdens een rondje München dacht ik eensklaps mijn lappenbal te zien liggen. Mijn eerste voetbal. Geld was er niet om een echte te kopen. Al kreeg ik later voor mijn Sint-Niklaas, dé grote kindervriend (maar ook hier niets nieuws onder de zon) een heel echte lederen voetbal. Weet je nog: zo een die water opzoog bij elk contact met het natte gras. Maar 't was plezant. En nu Duitsland slechts derde was op het W.K. een eerbetoon aan de architect van dit "Chinees" stadion. Thuishaven van Bayern München.
Op onze nationale (?, sorry: "regionale") feestdag "mocht" ik nog eens naar een beachvolleybaltornooi gaan kijken. In, toen nog, blijde vewachting van een mooie en spannende eindstrijd om de Jules Rimet-beker. Als ik de twee sportevenementen met elkaar vergelijk dan kies ik vanzelfsprekend voor het volleybal. Zeker met de in het vorig berichtje verwerkte frustraties over een zoveelste aanslag op mijn voetbalverwachtingen. Had liever Nederland zien winnen, maar ze hebben het, met hier en daar wat hulp van de scheidsrechter, zichzelf onmogelijk gemaakt. Ik wil echt niets afdoen aan de verdienste van de Spaanse meester-toneelspelers en gun hen deze overwinning. Liever dan de "hand van god" of "de handen van de duivel"... Wie er allemaal niet verschijnt op een voetbalterrein... Zeker niet de supporter die, net voor de intocht der gladiatoren, een home-run scoorde op het terrein, maar die zonder morren werd weggecensureerd van het wereldscherm.
Ging dit artikel niet over een "Coq"? Met een Engelse tongval, die mij niet altijd vreemd is, komen we wel bij enig ander voorwerp, maar daar gaat het hier echt niet over. De Engelse toeristen zullen het mij niet kwalijk nemen. Ook niet over de verfransing van onze Vlaamse kust. Knokke is niet veraf meer.
Het team van Windkracht Tien kwam mij onmiddellijk tegemoet met een Scramble en bijhorende Rescue at Sea. De waterspatjes van de nieuwe Seaking waren voelbaar tot op de dijk. Of was het een oude, geverfde Seaking?
De strijd is dus gestreden. De strijdbijlen begraven. De oorlog is voorbij. Spanje heeft de oorlog nog eens gewonnen. De veldslag was een succes voor Spanje. 't Was lang geleden. Ja, beste lezer: het gaat hier om "Voetbal". Maar als we de reporters 't allen kant moeten geloven: 't was gewoon een "battle". Alweer jammer dat Webb niet gezien heeft dat de vrijschop van Sneijder vier meter afwijkt op de muur en Webb de corner niet geeft. Waarna het doelpunt valt...Ook jammer dat Webb de tweede gele kaart geeft aan Heytinga. Met de super "Slowmo" van de Zuid-Afrikaanse T.V. zie je dat Iniesta maar al te graag naar de grond gaat. Waar was het contact?
Ik heb het reeds eerder geschreven: het is niet omdat een speler naar de grond gaat, dat er een fout gemaakt wordt door de tegenstander. Zo wordt voetbal tenslotte meer een toneelspel dan een sportieve balvaardigheidsgebeurtenis. Zoals reeds door velen gezegd en geschreven: sport is een afspiegeling van de maatschappij waarin ze bedreven wordt.
Ghana naar huis, Duitsland derde. Dat zou pas een finale geweest zijn. Maar na het verdringen van de teleurstelling over "Het Voetbal", en dan vooral de finale en de voorrondes, zal ik binnen een paar dagen opnieuw beginnen aftellen naar de Wereldbeker. Die van "over vier jaar"...Om dan misschien weer te moeten vaststellen dat er eigenlijk niet zoveel veranderd is in "Het Voetbal"...Ze zien het toch niet.
Binnen twee jaar zijn er tenslotte nog de Olympische Spelen. Dat maakt deze vierjarige periode minder lang. En, aangezien ik daar wellicht, tot spijt van wie 't benijdt, persoonlijker zal bij betrokken zijn, kunnen de komende twee jaar niet meer stuk.
