In afwachting dat Phara haar zoetgevooisde stem over dit getormenteerde (Lange Wapper VII, onderzoeksrechters die hun werk niet doen, investeringen NMBS die in het niet verdwijnen onder de "schoepen" van de treinwielen) landsgedeelte laat galmen, nog maar wat experimentele blog-activiteiten.
Een paar dagen na "dieren in nesten" zag ik dit vosje. Dacht dat ik het nog kon helpen, maar de rigor mortis was onherroepelijk. Had zo graag het leven terug ingeblazen. Maar ik ben nu eenmaal geen god. Deze jeugd was voorgoed kapot gemaakt. Door boer of automobilist? Wie zal het zeggen? Wie maalt er om? Moest onwillekeurig terugdenken aan de file op de E411.
Lezers zullen misschien niet gelukkig zijn met deze foto's maar aan dit moderne leven, waar men veel oppervlakkig weglacht, is steeds een keerzijde.
't Is ondertussen tijd geworden voor Phara en Lieven. Jaja, ook een man presenteert dit programma. Vraag mij af waarom het dan niet "Phara en Lieven" noemt. Discriminatie van de man misschien? 'k En zou het niet weten. Als ik het al zou durven bevestigen.
Take care.
See you.
Pericles.
Thursday 25 February 2010
The tears of a clown...
Zoals beloofd wat woorden, en tranen. Al is het slechts een schilderijtje, klein maar fijn. Gelukkig niet in de realiteit, wel op "Canvas".
Echter is de werkelijkheid nooit ver weg van fictie in deze. Na mijn blog van gisteren mocht ik de gewaardeerde telefonische reactie ontvangen van een vriendin. Met een terechte vraag wie ik nu eigenlijk was: Pericles, Luigi of Louis. Aangenaam verrast door de reactie, maar toch even met mijn mond vol tanden over de vraag, en vooral het antwoord, was ik even sprakeloos. Niet van mijn gewoonte. Wou onmiddellijk een antwoord geven, maar vond dat ik er toch even moest over denken. Hier dus mijn antwoord: eigenlijk alle drie.
1. Pericles in Griekenland: één van de grondleggers van de democratie, maar uitgestoten door de bevolking. "Ostracisme" weet je nog? En toch teruggeroepen. Daarmee de Gouden eeuw van Athene verderzettend.
Nu weet ik wel dat democratie een relatief begrip is. Toen al. Immers vrouwen hadden geen stemrecht (oei!). Al konden de hetaeren, public ladies of stoeipoezen, wel onrechtstreeks aan de besluitvorming deelnemen... Door het manipuleren van hun klanten...De geschiedenis herhaalt zich steeds opnieuw en opnieuw.
Jammer dat de moderne man nu moet boeten voor die "verwaarlozing" van de vrouwen. So be it. Vrijheid komt nooit vanzelf. Altijd "collateral damage" in een vrijheidsstrijd.
2. Luigi. Mijn vrienden sportkotters, anno 1970, vonden dat ik maar een saaie persoon was op gebied van meisjes versieren. Toen al. Ze konden natuurlijk niet zien dat ik "back home" een vriendinnetje had. Dalida, god hebbe haar ziel, zong toen uit volle borst Gigi l'Amoroso. Met de heerlijke fantasie van de sportkotters was de overgang vlug gemaakt. Maar ook Gigi ging en kwam terug. Wetend waar zijn echte thuis was. Dus als ik zou moeten kiezen tussen Pericles en Luigi...'k Zou het niet weten. Luigi doet mij ook steeds terugdenken aan die "gouden" tijd.
3. Louis: zo ben ik geboren en zo zal ik sterven. Een complexe persoonlijkheid. En een Kreeft.
Conclusie van het voorgaande. Ik behoud de drie namen in deze blog. Aan de lieve lezers en lezeressen de keuze hoe zij mij zien. Ik zal hun keuze zeker respecteren.
Mijn stemming van de dag zal dan wel bepalen wie ondertekent. Uitzonderlijk vandaag doen ze het alledrie.
Nu dit luxe-probleem voor mij opgelost is, ga ik met twee hele dikke vrienden, "vrienden tot de dood ons zal scheiden", wat in de tuin werken. Spring is coming... Soon. Let's enjoy it together.
Take care,
Louis/Luigi/Pericles.
Echter is de werkelijkheid nooit ver weg van fictie in deze. Na mijn blog van gisteren mocht ik de gewaardeerde telefonische reactie ontvangen van een vriendin. Met een terechte vraag wie ik nu eigenlijk was: Pericles, Luigi of Louis. Aangenaam verrast door de reactie, maar toch even met mijn mond vol tanden over de vraag, en vooral het antwoord, was ik even sprakeloos. Niet van mijn gewoonte. Wou onmiddellijk een antwoord geven, maar vond dat ik er toch even moest over denken. Hier dus mijn antwoord: eigenlijk alle drie.1. Pericles in Griekenland: één van de grondleggers van de democratie, maar uitgestoten door de bevolking. "Ostracisme" weet je nog? En toch teruggeroepen. Daarmee de Gouden eeuw van Athene verderzettend.
Nu weet ik wel dat democratie een relatief begrip is. Toen al. Immers vrouwen hadden geen stemrecht (oei!). Al konden de hetaeren, public ladies of stoeipoezen, wel onrechtstreeks aan de besluitvorming deelnemen... Door het manipuleren van hun klanten...De geschiedenis herhaalt zich steeds opnieuw en opnieuw.
Jammer dat de moderne man nu moet boeten voor die "verwaarlozing" van de vrouwen. So be it. Vrijheid komt nooit vanzelf. Altijd "collateral damage" in een vrijheidsstrijd.
2. Luigi. Mijn vrienden sportkotters, anno 1970, vonden dat ik maar een saaie persoon was op gebied van meisjes versieren. Toen al. Ze konden natuurlijk niet zien dat ik "back home" een vriendinnetje had. Dalida, god hebbe haar ziel, zong toen uit volle borst Gigi l'Amoroso. Met de heerlijke fantasie van de sportkotters was de overgang vlug gemaakt. Maar ook Gigi ging en kwam terug. Wetend waar zijn echte thuis was. Dus als ik zou moeten kiezen tussen Pericles en Luigi...'k Zou het niet weten. Luigi doet mij ook steeds terugdenken aan die "gouden" tijd.
3. Louis: zo ben ik geboren en zo zal ik sterven. Een complexe persoonlijkheid. En een Kreeft.
Conclusie van het voorgaande. Ik behoud de drie namen in deze blog. Aan de lieve lezers en lezeressen de keuze hoe zij mij zien. Ik zal hun keuze zeker respecteren.
Mijn stemming van de dag zal dan wel bepalen wie ondertekent. Uitzonderlijk vandaag doen ze het alledrie.
Nu dit luxe-probleem voor mij opgelost is, ga ik met twee hele dikke vrienden, "vrienden tot de dood ons zal scheiden", wat in de tuin werken. Spring is coming... Soon. Let's enjoy it together.
Take care,
Louis/Luigi/Pericles.
Subscribe to:
Posts (Atom)
