Vandaag terug "ladies first". Wil tenslotte toch nog een beetje "gentle" blijven. Al laten sommig manvrouwen mij niet veel keuze. Die willen de tijd om abortus te plegen verdubbelen. En daar heb ik, zelfs ik, het moeilijk mee. Van 14 naar 28 weken of...7 maand. Dit kan toch niet waar zijn. Ik zal niet goed gehoord hebben. Wacht beter op bevestiging alvorens hierover nog bespiegelingen in de wereld te deponeren.
Vorige vrijdag kon ik mijn "levensgezel" nog eens bewonderen in ons aller Koningin Elisabethzaal. 't Was een tegenvaller. Punt. Voor het optreden raakte ik in gesprek met een Nederlands koppeltje (waarom zit ik daar altijd verdomd alleen???), waarvan de dame bijna alle optredens gedaan had. Ook de komende vertoning had zij al gezien in Nederland. Haar superlatieven waren niet mis te verstaan: prachtig, subliem, zeer intiem...Maar "smaken verschillen". In 't Frans: on ne discute pas les goûts ! Vol verwachting ging ik dus de zaal in. En met zo'n hoge verwachtingen...Inderdaad. Kan het alleen maar tegenvallen: enkel de teksten en de mensen, op de Belgische bas-gitarist na, waren dezelfde. Het overige was allemaal anders. Arrangementen, ritme's, zelfs een vrij agressieve belichting in "Berlijn": twee van de nodige lux voorziene schijnwerpers recht de zaal in. En dus ook in de ogen van de toeschouwers. Zeer storend. Nu kan ik Boudewijn wel begrijpen: al meer dan veertig jaar deze liedjes brengen, 't zal misschien wel eens beginnen te vervelen. Maar ik ben de originele Boudewijn de Groot uit mijn jeugd en ver daarna, die avond verloren. Al was het wel een kleurrijke belichting. We "mochten" ook maar twee liedjes meezingen. Veel te weinig.
Aan mijn linkerzijde in de zaal drie vrouwen die liever zonder hun mannen weggingen. (Waarom zit ik daar steeds verdomd alleen?). Ze moesten mekaar de "vrijheid" kunnen geven zeiden ze... Dacht bij mezelf: jaja, zo begint het, de vijftig procent mislukte huwelijken. Maar nu eerst wat kleurrijke foto's. Of tenminste: waarvan ik hoop dat jullie ze kleurrijk vinden.
Een mislukking...maar toch nog kleurrijk.
Waarom moet ik om 23.10 u. "zo verdomd alleen" de koude nacht in? Met alleen het maantje als gezel?
Koud, maar met een zekere kleur...En sfeer...
...en een zekere mystisch Sherlock Holmes-fog-gehalte.
Moet iets doen om mijn sombere gedachten te verdrijven.
Al is het een "mislukking". Ter verdediging: 't is niet gemakkelijk om bibberend een camera met maar twee steunpunten vast te houden. Volgende keer neem ik mijn "tripod" mee. Alweer iets om naar uit te kijken. Ook al is de vlinder verdronken...
Ga nu op zoek, via YouTube, naar Danny de Munck en "Ciske de Rat": Waarom ben ik zo verdomd alleen? (Eigen schuld, dikke bult).
Take care,
Luigi.
30.03.2010.
