DIXIE
30 augustus 2000 / 01 juni 2010
Zij zal nooit meer blaffen. En, in zoverre zij al beet, nooit meer bijten. Op 1 juni om 19.45 u. heeft zij opgehouden met ademen. Mijn mensen-vrienden mogen mij het volgende niet kwalijk nemen: mijn beste vriendin is heengegaan. Eigenlijk was ze de hond van een dochter, maar ze is wel uitgegroeid tot iemand die mij door dik en dun, in goede en slechte tijden trouw was als...een hond. En waar ik al eens vlugger voor naar huis kwam. Op welk uur ook: altijd stond zij kwispelend aan de deur. "Hello baas, ik ben blij dat je er bent". Als is het "baas" in een vriendenrelatie misschien niet direct een juiste interpretatie van haar kwispelende staart.
In de tien jaar dat ze bij ons was heeft ze mij door moeilijke tijden geholpen. En nu is het, zonder haar, opnieuw moeilijk. Ook voor Simba
In die moeilijke tijden zijn er ook vele mooie momenten geweest. Met ons drietjes op uitstap: Honfleur, Texel, Het Zwin, De Schelde in Perkpolder. Of gewoon thuis in de tuin en het zonnetje. Het territorium beschermend tegen indringers. Of 's avonds: met haar hoofd op mijn dij. En vooral 's morgens aan tafel, als ik mij afvroeg of ik de dag wel zou beginnen, was zij er om mij over die reflectie heen te helpen, want ze at graag op tijd.
Mensen-vrienden weten hoe moeilijk het voor mij is om afscheid te nemen van iemand waar ik van hield. Dat is hier niet anders. Ook al is het "maar een hond".
Ik geloof niet in de mensenhemel, zal er ook geen hondenhemel bestaan. Dus ik weet niet waar je naartoe bent. Voor mij is er één zekerheid: je zal altijd in mijn hart blijven. Zo lang ik leef. Tot ook mijn adem stopt.
Goodbye my friend. Goodbye. Take care.
Louis.
