Mocht u nog een titel wensen: "de topdrie der M'en". Onderstaande foto heb ik mogen lenen van mijn goede vriend Marco Polo. Al heb ik daar geen geschreven verklaring over. Dit als juridische gekheid op een toga.
Wat mij bijzonder ende zeer aangenaam opvalt zijn de kleine vulkaantjes. Niet die van de ogen. "Vrouwtjes" hebben geen ontploffende vulkanen in de ogen. Toch niet in dit landsgedeelte. Al ken ik wel een kleine uitzondering op de regel. Nee, het gaat over de "verhevenheidjes" in het rechtsonderste kwadrant van de foto. Men zou dit ook "nipplegate CD&V" kunnen noemen. Good old Yves (van West-Vlaanderen) weet er alles van. Misschien moet hij zich bukken voor enig vuurwerk vanuit deze geschutstorentjes. O drama bij de feministen in Vlaanderen. Vooral dan bij de femina-reporters van Radio 1. Wat een schande dat een vrouw moet terugtreden uit de Belgische politiek. Dat dit bij mannen voorkomt...Ach wie zal daar een traan voor laten. Die komen toch van Mars. Niet waar beste dames-feministen. Net zo min als jullie van Venus komen. Het is onze opvoeding die ons in die patronen geduwd heeft. Niet meer. Niet minder. En trouwens: de Amazones waren een zeer oorlogszuchtige stam. Don't forget your history. Zij offerden zelfs hun rechterborst aan dat tijdverdrijf. Uiteraard voor linkshandige Amazones de linkerborst. Hun tepel zat in de weg voor de snaar van hun boog. Ook zij kenden dus al een nipplegate. History repeats itself. Maar terug naar deze mooi gekleurde foto. Marianne C. is supporter van Argentinië. Duidelijk.
Deze is echter niet mijn nummer één der M'en. Daarom ook "Marianne C". Wat had u gedacht? Neen, een veel strijdvaardiger "M" heb ik gekozen. Zij kwam écht op de barricades en ging de mannen voor in de strijd... Zie je wel: vrouwen van Venus is een fabeltje. Nee, geen theetjes in de Brusselse salons, nu terug in de Europese luxe-hotels, zoals voor Marianne C. Het Vaandel en de strijd op de Parijse barricaden! De strijd van het volk tegen de onrechtvaardige machten. Dat is waarom deze Marianne de eerste plaats verdient. Dat zij daarbij volrondig haar borsten toont was bij de solliciatie een pluspunt maar deed eigenlijk niets ter zake. De mannen achter haar, die haar volgden, konden deze heuveltjes van Venus toch niet zien. ("Heuveltjes van Venus" hier als dichterlijke vrijheid. Anatomisch niet correct). Dus er moet wel iets anders geweest zijn, waarom zij haar lieten voorgaan. Of kwam zij toch achter de mannen, gelet op de doden vooraan? Dan toch een parallel met M.C.? 't Was alleen den Eugeen die de borstjes van voren kon aanschouwen. Yves kreeg alleen de wind van voren.
Het wordt wel stilaan tijd om te ontbloten ofte de sluier op te heffen:
Marianne de France! Allons enfants de la patrie! Dit is niet de verkeerde plek of de verkeerde tekst. Het hoort bij het meesterewerk van Eugène Delacroix als de regen bij de wolken of de bajonet bij het geweer.
Deze Marianne is voor mij de onbetwiste nummer één. "Marianne A" dus. Van "A-llons enfants etc." Echt een vrouw die de mannen kan lijden. Wat schrijf ik nu? Ik bedoel: leiden natuurlijk. Ik zou niets anders durven denken. Dat ik mij zo kan vergissen...
Blijft er dus nog mijn nummer twee voor te stellen. Marianne C eindigt op de derde plaats. De reden: ik vind nog altijd dat je ook in slechte tijden trouw moet blijven aan je partner(s). Niet alleen als het goed gaat.
Maar nummer twee dus. Hier is er echter een zeer grote, misschien onoverkomelijke twijfel. De strijd gaat tussen Marie-Antoinette en mevrouw M. De eerste is haar echtgenoot tot in de dood gevolgd. (Had zij dan een keuze?). De tweede helemaal niet. Maar eigenlijk gaat het daar in deze top drie niet over. Alhoewel: een vrouw is niet alleen verpakking. Ik vind dat er ook wat mag in zitten. Brains bedoel ik dan. Hoe meer ik schrijf, hoe moeilijker de keuze wordt. Dus ik ga het wat laten bezinken. (Dit artikel wordt om klimatologische omstandigehden onderbroken. Van zodra het weer het toelaat, zal ik verdere hersenspinsels ontwikkelen). Tot dan.
