Zaterdag 22 september 2018.
Na vijf jaar wachten was ie er dan eindelijk: de dag dat we ons zouden weerzien in Leuven. "Ons" is geen majesteitelijk meervoud. Alhoewel... Nee, gewoon de afgestudeerden - in 1973 - van 't Sportkot. Toen officieel: "Instituut voor Lichamelijke Opvoeding". Met in die tijd nog stoere jongens en leuke meisjes. Nu dames en heren "van stand". En of het 35, 40 of 45 was: steeds zijn er nieuwe verhalen en anekdotes die onze aandacht gaande houden.
Helaas wordt de groep kleiner: Etienne, Lieven, Betty, Dirk: ze konden er niet meer bij zijn. Al zijn ze niet uit onze gedachten. En zullen ook nooit hiervan weggaan.
Daarvoor zorgen de foto's uit de ouder wordende doos. Altijd even prettig om naar te kijken. Zeker de stoere binken uit de provincie Antwerpen... Foto helaas niet meer in mijn bezit. Maar ik verwacht ze elk moment via e-mail.
Onze dag begon in de historische en tot de verbeelding sprekende Universiteitsbibliotheek aan het Ladeuzeplein. Met Bo als gids. Leuke meid. Zeer mondig en ad rem. Dat kon niet mislukken. Ondanks de fikse regenbui. Met lekkere streekproducten op onze tocht. Tussenin grappige moppen. Voor de ene al duidelijker dan voor de andere. Al is dàt juist het grappige aan "dubbele" moppen.
Onze oude vertrouwde Vismarkt was niet meer wat ze was "in onze tijd"...The Cutter was er niet meer... Voor buitenstaanders: The Cutter was de plaats waar we het gedaalde vochtgehalte, door de vele fysieke inspanningen van die dag, gingen terug op peil brengen. Absoluut noodzakelijk!
Alvorens aan de avondmaaltijd te beginnen, toch even bezinnen voor collega's die ons al verlaten hadden. Maar dus wel blijven voortleven in onze herinneringen.
Dan naar De Oude Kantien. Ons aller Lies had dat weer goed geregeld: leuk gebouw, rustige zaal: enkel Sportkotters onder elkaar én lekker eten. "Rustig" laat ik maar in't midden. U mag er zelf wat bijvoegen.
Indringende gesprekken over de ligging van het zwaartepunt en de invloed op het evenwicht bij rolschaatsen: Julien wist er alles van.
Af en toe wat praktische lesstof uit het verleden met betrekking tot kleinere en groter kwaaltjes. Waar we nu alles van weten. Niet enkel de therapie, maar ook hoe het aanvoelt. En moeten al eens zelf op zoek naar therapeuten.
Leuke liedjes: ze duren niet lang. Of beter: ze zijn te snel voorbij. En opnieuw vijf jaar wachten!? Nee toch: "die van Antwerpen" hebben beloofd om over 2,5 jaar "iets" te organiseren. Een boottochtje hier of daar. Dan kunnen we gans de dag bijeen zijn. Tenzij een groepje gaat zwemmen. En de andere op de boot blijft.
Wat de toekomst ook mag brengen: de opwarming van gisteren kan ons niet meer ontnomen worden.
