Nu Leonard weer even op Vlaamse bodem was, maar niet uitsluitend daarom, mijn absolute topéén-nummers. Ik weet het: over kunst kan men niet discuteren. Waarom niet eigenlijk? Omdat smaken verschillen? Wil dat dan automatisch zeggen dat er geen plaats meer is voor discussie? Discussie is nog altijd een uitwisseling van gedachten. En de dag dat we dat niet meer doen, zullen we ook niets meer opsteken van anderen. Die ons misschien net dat tikkeltje leren wat we nog nodig hadden of niet wisten. Alleen totalitaire regimes en fanatieke mensen laten geen discussie of meningsverschillen toe. Of deze blog door velen of enkelen, gelezen wordt, maakt mij niet uit. Misschien geldt hier het principe: "Wie schrijft, die blijft". Al valt dàt met dit medium nog af te wachten. Mocht mijn blogboek mij overleven, dan zal ik het toch niet kunnen navertellen. Misschien hebben mijn kleinkinderen er nog wat aan. In zoverre zij van mijn bestaan op de hoogte zullen gebracht worden. Fanatieke vaderhaat zal dat wellicht niet toelaten. We'll see.
Vandaag nog maar eens op het fanatisme van de macht gebotst: fanatieke griffies van Eerste Aanleg die geen informatie wensen te verstrekken. Zij wanen zich nog steed onfeilbaar. "En gij klein burgertje: gij moet zwijgen want wij weten het beter". Hoe kort zijn we daar bij de totalitaire staat? Nochtans werpt men zich op als hét voorbeeld van de democratie. Maar ik heb het reeds vroeger geschreven en gezegd: ook in de Atheense stadstaat, de bakermat van de democratie, was geen democratie.
Ondanks alles hoop ik dat iemand mij naar "het einde van de Liefde" wil dansen. En als dat niet kan: dan maar alleen.
T.C.
Pericles.
