Het "Verdronken" land van Saeftinghe...en Doel

De zon daalt in een poel van nevel neer
Ik hoor het krijsen van de meeuwen
Ze reizen schijnbaar Doelloos heen en weer

De vloed werpt dode vissen op het strand
Hun ogen glimmen in het maanlicht
Maar geen ontsnapt nog uit het grauwe zand

Undine sluipt zacht door de nacht
Zij kent 't geheim van vele dingen
Ze wenkt me toe en lokt me met haar lach
Naar het Verdronken land van Saeftinghe

Het voorgaande tekstje is van Miel Dillens en gezongen door Miek en Roel. Aangezien deze blog geen muziek toelaat, dien ik u het geluid te onthouden. Het vinyl draait op dit ogenblik als inspiratie voor de volgende aflevering van de blog. 't Werd tijd... Maar nu de Bayern uit München gescoord hebben, is de verdere wedstrijd tegen de Olympiërs van Lyon Doelloos geworden. En dus vlucht ik maar naar het toetsenbord.

Zondag mocht ik met oud-studenten I.LO. van K.U.Leuven een ecologische fietstocht maken door het Verdronken land, met als eindpunt Doel. Of wat er nog van overblijft. Of ook nog: het schandaal van de economische macht. Misschien beter: van de economische onmacht.

Ecologische energie tegenover atoomenergie. U zal mijn standpunt wel kennen. Dus hoef ik het verder niet uit te leggen. Wat mij echter meer frustreert is de behandeling van Doel en zijn inwoners: huizen die worden afgebroken, dan de sloop weer stilgelegd. De intimidatie van de inwoners door de autoriteiten om maar "vrijwillig" te vertrekken. Eerst havengebied, dan weer groene zone. 't Is zoals vandaag: ongrondwettelijke verkiezingen die grondwettelijk verklaard worden. Maar de "Wallonensische Maingainisten" zijn tegen verkiezingen... En dus zullen er geen komen. Voor mij hoeven ze ook niet meer!

  

De werkloze kranen van het Deurganckdok torenen hoog boven de vernielde sociale entiteit van het dorp. Maar welke politieker of havenschepen zal er wakker van liggen? Delwaide zeker niet. Een havenschepen met een visie...De advocaten kunnen er maar hun volgende Ferrari van kopen.

Gisteren mocht ik dan weer even naar Parijs. Waar de jeugd verzamelde op de trappen van de Sacré Coeur.

Ik kan mij niet van de indruk ontdoen, maar was het twintig jaar geleden niet witter? Of was het alweer omdat ik zo "verdomd alleen" wandelde?

Het jeugdorkestje was goed. Steengoed. Denk dat ze het wel zullen maken. Maar zoals gezegd: geen klank bij deze blog. Jammer.

Dacht Cilla Black te herkennen. Maar 't zal wel wishfull thinking geweest zijn. De meneer vooraan is wellicht een drugstrafikant. Zijn maag was juist "gekeerd". 't Kan ook een zwaar abces zijn. Niemand is schuldig zonder bewijs.

Ik eindig nu maar, want Phara is in aantocht. Met een foto ten bewijze hoe politiekers, en hun architecten, het gabariet van een stad kunnen verkrachten.

Fotoreportages met dank aan mijn "Coolpix". Geen verkeerde afleidingen maken. 't Is echt een fototoestel.

Take care,

Luigi,

27 april 2010.

Tijdloos lila...in historisch Lillo (Aflevering 1)

Per vergissing raakte ik vandaag in Lillo, waar blijkbaar het lila iets langer aan de bomen blijft dan in mijn biotoop. Maar aangezien Witse begint, verder geen letters in deze aflevering van mijn blog. Heb nu ook, eindelijk, de weg gevonden om de foto's vlotter naar hier te transporteren.  Dus lieve lezers en lezeressen, u bent gewaarschuwd: vanaf nu zal het foto's regenen. Nu ja: vanaf morgen.

Take care,

Luigi.

118.04.2010.

Nature Strikes Back...

What a day...Weet niet waar ik moet beginnen: de "Advocaaten", de aswolk, het gerecht, de chaos in mijn tuin, de verjaardag van de door ons aller geliefde prins Filip, meer doden in het Belgische (lees "Wallonische") verkeer...De "flater" van Bolat...Moeilijk: want als ik met de ene begin, doe ik misschien oneer aan de andere. Maar er moet nu eenmaal iemand/iets de eerste zijn. "Last are" tenslotte "not the least".

Fiunafoleketattle (sorry als dit niet de correcte schrijfwijze is) maar het gaat over de IJslandse vulkaanuitbarsting die zo goed was om zijn vruchtbare aswolk over onze contreien te sturen. Niet zeker of dat de vruchtbaarheid van onze gronden zal verhogen, maar de kerosine-neerslag zal merkelijk minder zijn. Getuige daarvan de voorgaande foto van het Europese luchtruim boven dit land. Lieve lezeres, lieve lezer u mag deze foto niet zo maar minimaliseren. Normaal zijn daar een tiental "strepen" te zien van condensatiedampen na de vliegtuigmotoren. Afhankelijk van het type vliegtuig in twee of vier strepen. En met een lengte afhankelijk van de vochtigheid. Het luchtruim was nu volledig voor de Turkse tortels die hun nestje in mijn tuin hebben. Samen met de houtduiven. De tortels aan de ene zijde, de duiven aan de andere zijde. Zij pikken dagelijks hun graantje mee van wat de ganzen laten liggen. Maar jaarlijks gaan hun eieren en jongeren verloren aan de eksters en de katten. Dus probeer ik hen zo goed mogelijk te beschermen. Ben nu eenmaal een Kreeft.

De aarde is nog even teruggezet naar de tijd dat het nog geen dorp was, gelet op de onbereikbaarheid van de andere continenten. Ondanks de chaos in mijn tuin was ik een zeer gelukkig man dat ik geen 48u. hoefde te wachten op mijn vliegtuig naar een exotische bestemming... Of terug naar huis. En als troost: vulkanische as is een goede bemesting voor de druivenstokken. Dus het zal een goed wijnjaar worden. Beleggers weze gewaarschuwd.

Geen nood: deze chaos zal ik wel ombuigen in orde. "Luctor et emergo" weet u wel. Aan de "Advocaaten" moet ik maar geen woorden meer vuil maken. Het bewijst nog maar eens wat een gegeven woord in deze moderne maatschappij nog waard is. Zullen wij het hen ten kwade duiden? Hoeveel hebben mekaar bijstand en liefde beloofd tot de dood hen zou scheiden? Drie op vier houden hun belofte niet. Laat ik maar terug naar de tortelduifjes gaan: Prins Filip en Prinses Mathilde. Natuurlijk is er geen protocol in de ruimte, maar altijd gaan zij hand in hand. En bij de voorstelling van de "bloem" in Gent, hield Mathilde liefdevol haar hand op de rug van haar man: ons aller prins Filip. Voor mij mag hij de toekomstige protocolaire koning worden van dit land. Maar dan met een volledig zelfbestuur voor Vlaanderen. Dan zullen de verkeersboetes volledig ten goede komen aan Vlaanderen en niet fifty-fifty verdeeld worden over beide landsgedeelten terwijl in Wallonië de snelheidscamera's niet werken. Over de meerderheid Waalse ministers in de federale regering maar verder geen bespiegelingen. 

Als oud-Sportkotter eindig in dus met de flater van Bolat op Germinal Beerschot. De wedstrijd vanavond gespeeld in het Olympisch stadion van het Kiel. Emotionele plaats voor mij om diverse redenen: "Olympisch", ik mocht ermee naartoe met mijn vader, die veel te vlug uit mijn leven verdwenen is, om Rik Coppens en Vic Mees (Antwerp F.C) te gaan bewonderen. In een paastornooi kijken naar Pélé...En als mijn sportloopbaan begon mocht ik er gaan hoogspringen, kogelstoten,  discuswerpen, 100 en 800 m. lopen. Wat een ongelooflijke tijd. Maar dus nu de plaats waar mogelijk een zekere gerechtigheid heeft plaatsgevonden: de malaise bij Standard hebben de spelers wellicht aan zichzelf te wijten en dus niet alleen aan de vorige trainer (L. Bölöni). Maar dit is een algemene wet in de sport (en het leven): wie verliest staat alleen...Ook al heb je niet gevraagd om te verliezen! 

Gelet op het gevorderde uur en er morgen een zekere chaos moet opgelost worden, eindig ik nu maar mijn frustrerende bespiegelingen. Hoop wel dat ik iets gezegd heb.

Take care,

Luigi.

16.04.2010. 

    

Tijdelijk lila...

Nu de hervorming van het gerecht in een stroom-"versnelling" gekomen is, wat niet echt moeilijk is aangezien het al decennia stilstaat, kon ik vandaag nog eens richting Zee. Met in mijn kleine hersenen de woorden van de heer Londers, de hoogste magistraat in dit land en voorzitter van het Hof van Cassatie, gisteren in Ter Zake: "advocaten zijn mede verantwoordelijk voor de achterstand van het gerecht door hun procedureslagen." Alsof we dat niet weten. Deze rakkers zijn de enige witteboorden die geen nomenclatuur hebben en hun honorarium volledig zelf kunnen bepalen. Benieuwd of de hervorming van het gerecht daar iets zal aan doen. Maar aangezien er veel politiekers advocaat zijn, vrees ik dat we nog een groot aantal jaren zullen mogen wachten. Als het er ooit al zal komen. Dus "stroom" en "versnelling" zijn misschien wat voorbarig: beide impliceren een zekere vorm van snelheid, waar ik niet echt meer in geloof.

Op weg naar de door ons allen (?) geliefde Zee, kon ik niet voorbij aan dit bloemenveld. Met het "tijdelijk lila". Ik heb ooit het verwijt gekregen dat mannen geen kleuren kennen. Alsof dat belangrijk is. Om te bewijzen dat ik als, nieuwe of oude man, het lila wel ken, in bijlage enkele foto's van bloemen die wellicht zeer kortelings zullen verhuizen naar de Gentse Floraliën. Vincent Van Gogh zou zeker een schilderij gepleegd hebben bij dit veld. Daarom dat ik er maar een fotootje van gemaakt heb. Heb tenslotte mijn oor nog niet afgesneden. Meerdere foto's eigenlijk. Maar de kleuren veranderen niet met de verandering van camerastandpunt, en dus laat ik deze maar in het archief zitten. Op naar de kust. 'k Wil tenslotte terug naar de kust...

Op dit eigenste ogenblik, hoor ik in mijn linkeroor dat de heer  Freddy Troch, ondervoorzitter van de Rechtbank in Dendermonde, zijn twijfels heeft over de aangekondigde hervormingen in het Gerecht...Daarmee bevestigend wat ik in mijn eerste alinea schreef! Blij dat ik het eens van iemand anders en die het kan weten hoor...

Een man, als ik mezelf nog bij de mannen mag rekenen, kan dus toch meerdere zaken tegelijkertijd: luisteren en schrijven + foto's publiceren. Feministes aller landen: wat nu??? Germaine Greer heeft haar mening over "alle macht aan de vrouwen" ook al herzien.  De Zee dus.

Ik mocht in Knokke nog eens op zoek naar de koelboxen. Niet dat ze echt nodig waren, want het was er ijs- en ijskoud. Zonder Bokma echt niet uit te houden. Maar aangezien ik een responsible young driver ben, liever de warmte van het glaasje thee. En achter glas was het dan weer een totaal andere wereld. Die striemende Noordooster was er niet meer te voelen. En de bediening mocht er wezen. Al moest ik bedenken waarom ik met dat rotweer moest gaan fietsen. Niet met dat kind, maar toch genoeg "rot" om er vragen bij te stellen en niet zo lang te fietsen. Boudewijn zingt er ook maar één liedje over. Al moest ik bij de golfbreker eensklaps : "Ik kom er aan" zingen uit de "Vondeling van Ameland"... Niet dat ik Demostenes wou na-apen, er waren tenslotte geen stenen om in mijn mond te steken.

Om de Noordooster toch een beetje vorm te geven, ook al voelt de lieve lezer en trouwe lezeres de diepvries-koude niet: de windzakken staan evenwijdig aan de kustlijn. Dus noordoostelijker kon het niet. Het zand was echt niet nodig om de striemen te voelen. 80 % van de kusthotels zitten vol... Zei men op de radio... Begrijpelijk, op strand en dijk was het niet uit te houden. De herinneringen aan Griekenland werden met de minuut duidelijker en helderder... De beach-volleybal is in de auto blijven liggen. Een volgende keer. Zeker. 

Nadat dertig jaar geleden "video killed the radio-stars",  is nu het era aangebroken van "internet kills the television-stars". Ware het niet dat, via het internet de radio-stars van vroeger gemakkelijker bereikbaar zijn. What goes up must come down and vice-versa. Blijkbaar kan in the U.S. 60 % van de jongeren gemakkelijker zonder T.V. dan zonder internet. So what? George Orwel en Aldous Huxley hebben dat al bijna een eeuw geleden gezegd. Mozart en Beethoven zijn ook niet echt dood. Elvis Presley en co. zullen dat over tweehonderd jaar ook niet zijn. En door de besparingen bij V.R.T. zullen de television-stars niet echt verdwijnen. Ze komen regelmatig terug. Maar misschien lopen daardoor de kijkers weg. Herhalingen van herhalingen...Op den duur kent iedereen het scenario van buiten. Of Facebook echte en hechte vriendschap kan vervangen???

 Ik sluit deze speciale dag af met een foto van "de man die achter zijn eigen schaduw aanliep"...Eventjes toch. Weet niet wat het beste is: ervoor of er achter. Dat laat ik maar aan de beoordeling van de lezeres / lezer over.

Take care,

Luigi.

13.04.2010. 

Another day in "Paradise"...

De titel van dit komende hersenspinsel moet eigenlijk zijn "Another day in Paris", maar ik kon niet voorbij aan Phil Collins en de verkeershel op de "feriferique". Insiders weten wel dat ik de "Peripherique" bedoel. Wat good old Phil met de Peripherique te maken heeft, mag Joost weten. 't Gaat tenslotte over "Paris in Paradise". Of omgekeerd. Gisteren mocht ik de "genoegens" van de lichtstad nog eens smaken. 't Was een "blij" weerzien. De vrachtwagen die de uitrit van de Porte Maillot blokkeerde niet in acht genomen. Met de digitale camera's is de wachttijd aangenaam tijdverdrijf: drie kwartier stilstand op het rondpunt. Met "stil"-stand bedoel ik stilstaan. Geen meter vooruit. Of achteruit. Wat gezien de omstandigheden niet echt nodig was. Fotoshooting dus.

Maar eens het leed van de "bouchon" voorbij, kon ik volop genieten van de "geneugten des levens": de rijke geschiedenis van Parijs en het heerlijke lentezonnetje in het Bois de Boulogne. Waarbij ik steeds moet denken aan "Le déjeuner sur l'herbe" van Eduard Mannet. Volgens mij één van de meest erotische schilderijen die er ooit gemaakt zijn. Vrouwenpantalons waren er in die tijd misschien nog niet... Gelet op de weinige tijd die mij gelaten was, geen bezoekje aan dit schilderij. Wel aan het Bois in al zijn glorie. Je kan dat zo hebben: na een lange en koude winter, waarin niets te merken was van een opwarming, tenzij  van de kachels die constant zich hoger moesten opwarmen dan vorige winters, en dan plots dat zonnetje. De warmte, het licht, het ontluikende groen, het kortstondige lila, de kleedjes die de manvrouw-lijke (dacht bijna "-lelijke" te schrijven) pantalons vervangen. Teveel om op te noemen. Tussen haakjes: insiders weten ook dat ik wat heb tegen vrouwonvriendelijke pantalons. Bij uitbreiding tegen "vrouwen die de broek dragen". Met broek wordt dus een pantalon bedoeld. Laat ik vooral geen Europese spraakverwarring veroorzaken.

Na het frivole Parijs, terug de geschiedenis in. Een gebouw waar ik nooit voorbij kan zonder op gevoelige plaat vast te leggen. Sorry voor dit anachronisme: t' is geen gevoelige plaat meer maar een geheugenkaart. 't Effect blijft, hopelijk, hetzelfde.

Naast die onbedaarlijke drang om alles op de gevoelige geheugenkaart vast te leggen, de steeds wederkerende gedachte bij het graf van de "Kleine Generaal": hoe zou de kaart van Europa eruit gezien hebben mochten de verbindingslijnen van "La Grande Armée" in Waterloo  beter, moderner, gewerkt hebben. Mocht Ney een halfuur vroeger gekomen zijn. Mocht de Franse generaal, waarvan mij ondertussen de naam ontsnapt (Alzheimer was het niet, dat weet ik zeker), het kanongebulder van de Pruisen niet als een overwiningsboodschap van de Fransen vertaald hebben en Napoleon ter hulp gekomen zijn...Mochten de Pruisen een halfuur te laat gekomen zijn...  Ik weet het ondertussen wel: met "als" en "indien" wordt een ploeg geen kampioen meer na de kompetitie. Wordt ook een veldslag niet gewonnen na de afloop. Maar goed: Europa is nu wat het is. De corruptie en de spraakverwarring zullen we erbij moeten nemen. Als inwoners van dit land hebben we daar al een zekere ervaring in. Verder geen bespiegelingen over de communautaire onregeerbaarheid van het hiervoor bedoelde land. Burgemeesters en B.H.V. ten spijt.

Tot slot een boek wat mijn aandacht weerhield in het kader van de "moderne" man - vrouwrelatie. Sorry: vrouw - manrelatie. "Liefde in tijden van eenzaamheid". Auteur Paul Verhaeghe, klinisch psycholoog en psychoanaliticus, hoogleraar U.G. Tussen twee geschiedenisboeken door, wil ik al eens een ander kanaaltje bevaren. Kwestie van enige afwisseling in het leven te behouden. Verandering van spijs doet nu eenmaal eten... Opmerkelijk vond ik de redenering dat de moderne man/vrouw de keuze heeft tussen de vrijheid/eenzaamheid tegenover de intimiteit/relatie. Met al mijn ervaringen op het terrein zou ik niet meer weten wat te kiezen.  Het werk van Verhaeghe dateert al van 1998. 'k Had het toen dus al moeten weten en moeten zien... Maar wat baten nu eenmaal kaars en bril...? Juist: "als" de uil niet zien en wil...Ik draag ook maar af en toe een bril. Dus enige verontschuldiging is hier wel op zijn plaats.

Ga nu op zoek naar een toonbare kopie van "Le dejeuner sur l'herbe". Hoop doet leven.

Met de hoop op een spoedig herstel voor Niekol, die "aangereden" is op een Zwitserse skipiste door een blijkbaar "oude Belg", de dappersten onder alle Galliërs...'t Kan verkeren!

Take care,

Luigi.

08 april 2010.