Another day in "Paradise"...

De titel van dit komende hersenspinsel moet eigenlijk zijn "Another day in Paris", maar ik kon niet voorbij aan Phil Collins en de verkeershel op de "feriferique". Insiders weten wel dat ik de "Peripherique" bedoel. Wat good old Phil met de Peripherique te maken heeft, mag Joost weten. 't Gaat tenslotte over "Paris in Paradise". Of omgekeerd. Gisteren mocht ik de "genoegens" van de lichtstad nog eens smaken. 't Was een "blij" weerzien. De vrachtwagen die de uitrit van de Porte Maillot blokkeerde niet in acht genomen. Met de digitale camera's is de wachttijd aangenaam tijdverdrijf: drie kwartier stilstand op het rondpunt. Met "stil"-stand bedoel ik stilstaan. Geen meter vooruit. Of achteruit. Wat gezien de omstandigheden niet echt nodig was. Fotoshooting dus.

Maar eens het leed van de "bouchon" voorbij, kon ik volop genieten van de "geneugten des levens": de rijke geschiedenis van Parijs en het heerlijke lentezonnetje in het Bois de Boulogne. Waarbij ik steeds moet denken aan "Le déjeuner sur l'herbe" van Eduard Mannet. Volgens mij één van de meest erotische schilderijen die er ooit gemaakt zijn. Vrouwenpantalons waren er in die tijd misschien nog niet... Gelet op de weinige tijd die mij gelaten was, geen bezoekje aan dit schilderij. Wel aan het Bois in al zijn glorie. Je kan dat zo hebben: na een lange en koude winter, waarin niets te merken was van een opwarming, tenzij  van de kachels die constant zich hoger moesten opwarmen dan vorige winters, en dan plots dat zonnetje. De warmte, het licht, het ontluikende groen, het kortstondige lila, de kleedjes die de manvrouw-lijke (dacht bijna "-lelijke" te schrijven) pantalons vervangen. Teveel om op te noemen. Tussen haakjes: insiders weten ook dat ik wat heb tegen vrouwonvriendelijke pantalons. Bij uitbreiding tegen "vrouwen die de broek dragen". Met broek wordt dus een pantalon bedoeld. Laat ik vooral geen Europese spraakverwarring veroorzaken.

Na het frivole Parijs, terug de geschiedenis in. Een gebouw waar ik nooit voorbij kan zonder op gevoelige plaat vast te leggen. Sorry voor dit anachronisme: t' is geen gevoelige plaat meer maar een geheugenkaart. 't Effect blijft, hopelijk, hetzelfde.

Naast die onbedaarlijke drang om alles op de gevoelige geheugenkaart vast te leggen, de steeds wederkerende gedachte bij het graf van de "Kleine Generaal": hoe zou de kaart van Europa eruit gezien hebben mochten de verbindingslijnen van "La Grande Armée" in Waterloo  beter, moderner, gewerkt hebben. Mocht Ney een halfuur vroeger gekomen zijn. Mocht de Franse generaal, waarvan mij ondertussen de naam ontsnapt (Alzheimer was het niet, dat weet ik zeker), het kanongebulder van de Pruisen niet als een overwiningsboodschap van de Fransen vertaald hebben en Napoleon ter hulp gekomen zijn...Mochten de Pruisen een halfuur te laat gekomen zijn...  Ik weet het ondertussen wel: met "als" en "indien" wordt een ploeg geen kampioen meer na de kompetitie. Wordt ook een veldslag niet gewonnen na de afloop. Maar goed: Europa is nu wat het is. De corruptie en de spraakverwarring zullen we erbij moeten nemen. Als inwoners van dit land hebben we daar al een zekere ervaring in. Verder geen bespiegelingen over de communautaire onregeerbaarheid van het hiervoor bedoelde land. Burgemeesters en B.H.V. ten spijt.

Tot slot een boek wat mijn aandacht weerhield in het kader van de "moderne" man - vrouwrelatie. Sorry: vrouw - manrelatie. "Liefde in tijden van eenzaamheid". Auteur Paul Verhaeghe, klinisch psycholoog en psychoanaliticus, hoogleraar U.G. Tussen twee geschiedenisboeken door, wil ik al eens een ander kanaaltje bevaren. Kwestie van enige afwisseling in het leven te behouden. Verandering van spijs doet nu eenmaal eten... Opmerkelijk vond ik de redenering dat de moderne man/vrouw de keuze heeft tussen de vrijheid/eenzaamheid tegenover de intimiteit/relatie. Met al mijn ervaringen op het terrein zou ik niet meer weten wat te kiezen.  Het werk van Verhaeghe dateert al van 1998. 'k Had het toen dus al moeten weten en moeten zien... Maar wat baten nu eenmaal kaars en bril...? Juist: "als" de uil niet zien en wil...Ik draag ook maar af en toe een bril. Dus enige verontschuldiging is hier wel op zijn plaats.

Ga nu op zoek naar een toonbare kopie van "Le dejeuner sur l'herbe". Hoop doet leven.

Met de hoop op een spoedig herstel voor Niekol, die "aangereden" is op een Zwitserse skipiste door een blijkbaar "oude Belg", de dappersten onder alle Galliërs...'t Kan verkeren!

Take care,

Luigi.

08 april 2010.