Het "Verdronken" land van Saeftinghe...en Doel

De zon daalt in een poel van nevel neer
Ik hoor het krijsen van de meeuwen
Ze reizen schijnbaar Doelloos heen en weer

De vloed werpt dode vissen op het strand
Hun ogen glimmen in het maanlicht
Maar geen ontsnapt nog uit het grauwe zand

Undine sluipt zacht door de nacht
Zij kent 't geheim van vele dingen
Ze wenkt me toe en lokt me met haar lach
Naar het Verdronken land van Saeftinghe

Het voorgaande tekstje is van Miel Dillens en gezongen door Miek en Roel. Aangezien deze blog geen muziek toelaat, dien ik u het geluid te onthouden. Het vinyl draait op dit ogenblik als inspiratie voor de volgende aflevering van de blog. 't Werd tijd... Maar nu de Bayern uit München gescoord hebben, is de verdere wedstrijd tegen de Olympiërs van Lyon Doelloos geworden. En dus vlucht ik maar naar het toetsenbord.

Zondag mocht ik met oud-studenten I.LO. van K.U.Leuven een ecologische fietstocht maken door het Verdronken land, met als eindpunt Doel. Of wat er nog van overblijft. Of ook nog: het schandaal van de economische macht. Misschien beter: van de economische onmacht.

Ecologische energie tegenover atoomenergie. U zal mijn standpunt wel kennen. Dus hoef ik het verder niet uit te leggen. Wat mij echter meer frustreert is de behandeling van Doel en zijn inwoners: huizen die worden afgebroken, dan de sloop weer stilgelegd. De intimidatie van de inwoners door de autoriteiten om maar "vrijwillig" te vertrekken. Eerst havengebied, dan weer groene zone. 't Is zoals vandaag: ongrondwettelijke verkiezingen die grondwettelijk verklaard worden. Maar de "Wallonensische Maingainisten" zijn tegen verkiezingen... En dus zullen er geen komen. Voor mij hoeven ze ook niet meer!

  

De werkloze kranen van het Deurganckdok torenen hoog boven de vernielde sociale entiteit van het dorp. Maar welke politieker of havenschepen zal er wakker van liggen? Delwaide zeker niet. Een havenschepen met een visie...De advocaten kunnen er maar hun volgende Ferrari van kopen.

Gisteren mocht ik dan weer even naar Parijs. Waar de jeugd verzamelde op de trappen van de Sacré Coeur.

Ik kan mij niet van de indruk ontdoen, maar was het twintig jaar geleden niet witter? Of was het alweer omdat ik zo "verdomd alleen" wandelde?

Het jeugdorkestje was goed. Steengoed. Denk dat ze het wel zullen maken. Maar zoals gezegd: geen klank bij deze blog. Jammer.

Dacht Cilla Black te herkennen. Maar 't zal wel wishfull thinking geweest zijn. De meneer vooraan is wellicht een drugstrafikant. Zijn maag was juist "gekeerd". 't Kan ook een zwaar abces zijn. Niemand is schuldig zonder bewijs.

Ik eindig nu maar, want Phara is in aantocht. Met een foto ten bewijze hoe politiekers, en hun architecten, het gabariet van een stad kunnen verkrachten.

Fotoreportages met dank aan mijn "Coolpix". Geen verkeerde afleidingen maken. 't Is echt een fototoestel.

Take care,

Luigi,

27 april 2010.