Deze aflevering in mijn weblog gaat over vroegere tijden. Voor een Kreeft is dat niet vreemd. Die houdt van het verleden. Al kijkt dit specimen, misschien soms wat teveel, ook naar de toekomst. Maar grote filosofen hebben ooit gezegd dat je maar vat krijgt op de toekomst als je het verleden goed kent. Meteen is mijn geweten weeral gesust. Bovenstaande foto werd genomen in een eersteklassewagon van de N.M.B.S. Wat voor mij, in mijn studententijd, onbetaalbaar was. Daarom zat ik steeds in volgend compartiment.
Nee, het was steeds tweedeklasse. Houten banken, die op de lijn Mechelen - Leuven in Muizen al pijn deden. Ook al waren ze voorzien van een "lagerugknobbel". Deze lijn was, back in time, niet direct een non-stopverbinding. Soms waren er omleidingen langs Soignies (Zinnik in 't Nederlands) als ik te lang bij "mijn lief" gebleven was. Jammer dat zoiets later niet als "verzachtende omstandigheid" door de betrokkene kon gebruikt worden. Maar toen "was geluk heel gewoon"...
Om een lang verhaal kort te maken: ik heb mij op het "allez-retour"-ritje Puurs - Baasrode niet echt verveeld.
Met dank aan de "Belgische vrienden van de Stoomlocomotief" die ervoor zorgen dat dit patrimonium niet voor ons en onze kleinkinderen verloren gaat. Inclusief de steenkoolverbrandingrook van de stoomtrein in de wagon. Maar 't was warm en dus konden alle ramen open.
In het naar huis rijden kon ik mijn stram geworden ledematen (van het lange zitten) nog even uitstrekken in en rond het Fort van Liezele. Tijdens het Interbellum (1918 - 1939) deel uitmakend van de tweede fortengordel rond Antwerpen. Buitenlandse vrienden vinden dat wij als Vlamingen teveel noten op onze zang hebben. Volgende foto's bewijzen dat er in die periode, in hartje Vlaanderen, geen plaats was voor het Vlaams. De arme fransonkundige boerenjongens die in het leger dienden, moesten hun weg in het Frans vinden. 't Is dus ooit anders geweest. Maar misschien is "Madame Non" het keerpunt in deze evolutie. Al zullen vele Vlamingen zich dan wel willen omdraaien in hun graf.
Of ze Engels kenden weet ik niet...
Het zwaluwgezinnetje trekt zich niets aan van Vlaams of Frans. Gewoon doen. Kan hen geen ongelijk geven. Ze hebben het al zo moeilijk in deze gewesten. 70 % minder...'t Was de eerste zwaluw die ik zag, dus mijn lente gaat beginnen. Ook al laat de zomer het afweten. Hoop doet leven. Wat mij zonder al teveel moeilijke woorden bij Will Tura brengt: 70 jaar. Nog steeds joggend en op de planken. Dit kan ik dus niet laten voorbijgaan. Verwijs daarvoor dan ook graag naar mijn toptien. Zoals geweten laat "Blogger" niet toe dat de overhevelingen van YouTube in één artikel opgeslagen worden. Dus maar over naar 9/1, 9/2 en 9/3. Niet noodzakelijk in die volgorde.
Take care,
Luigi.
No comments:
Post a Comment