Vrienden, vriendinnen in Raversijde...

Zaterdag was het weer even "back in time": met de vrienden van het Sportkot naar de Atlantikwal waar we zowaar de geest van Rommel nog konden ontmoeten. Ik ben niet zo goed in woorden. Denk dat ik beter ben in "beelden". Als ik er zelf maar niet in voorkom.

En wat blijkt: de volleybalwereld is zeer klein: onze gids door de Tweede Wereldoorlog is Kristel Kürthen, echtgenote van Jean Ghyselen en vroeger speelster van Hermes Oostende en Eupen. De dag kon eigenlijk al niet meer stuk. Zelfs niet met de wapens in onze richting. Maar verder met de "rakkers" van het I.L.O.

 

Niet zozeer met Omar Sharif, dan wel een zeer hoog Jean-Paul Belmondo-gehalte, inclusief de bijhorende grappen. Klaar om achter de linies te gaan kijken.

Vier op één rij.

Ook de Duitsers speelden "vier op een rij": de witte streepjes geven het aantal neergeschoten vijandelijke vliegtuigen weer. Ze hebben het dus maar één keer gespeeld...

Genietende reflecties met het zonnetje en de vrienden na de wandeling door de loopgraven van de Atlantikwal. Tijd om de dorst te lessen...Spieren en hersenen hebben vocht nodig!

Sportkotters lusten alle biersoorten: Chimay, Leffe, Hoegaarden. Afwezig op deze foto: Duvel. Wel manifest aanwezig op de tafels.

Na  Rommel en de Enigma-machine: nog verder terug in de tijd: de Middeleeuwen.

Rommel was here...

En dus nu op naar de Middeleeuwen. Voor hen die al een klein beetje moe waren, was er een wagen voorzien. Maar Sportkotters zouden geen Sportkotters zijn als zij de wagen niet links lieten staan.

Ook in de Middeleeuwen moest er soms ballast uitgegooid worden. Alhoewel onderstaande "pose" mij herinnerde aan de koude tocht in gelijkaardige situaties uit mijn jonge jeugd. The roaring fifties... Ondertussen zeer ver weg.

In de Dark Ages werd er toch af en toe geëxperimenteerd met Clair Obscur. Waarom ook niet nu?

Na het poseren tijd om te eten...en te lachen.

Nog één foto moet ik toevoegen (eigenlijk nog vele, maar dan wordt het misschien te veel van het goede. Nu ja "goede"??): in de eerste opname zat Viv met haar rug naar het toestel. Dat is met de volgende foto verholpen.

En, tot slot, ere wie ere toekomt, omdat zij er altijd weer in slaagt om ons op een aangename manier bij elkaar te krijgen: ons aller Liesje.

Nog tweemaal twaalf maanden en dan zijn we er weer. Time goes fast. Too fast...

Met dank aan alle aanwezigen.

Take care.

Luigi.