Het leven gaat verder...

In de uren na de aanslagen weet je niet wat je aanmoet... Dat je een trauma moet verwerken is duidelijk. Parijs, Londen, Madrid...Het is in Europa en je bent er ook wel eens een keertje geweest. Met of zonder leerlingen en vrienden. Zaventem / Maalbeek: die plaatsen ken je als je eigen achtertuin. Je had er ook kunnen zijn. Je denkt terug aan Waterloo en de IJzervlakte waar ook mensen levend geamputeerd werden. 

Hoe verwerk je dit? 

De eerste momenten met ontzetting, daarna in trance, als verdoofd. Maar "the morning after" moet je weer verder: nee, ze krijgen ons niet klein. En je zet je recht. Dat is wat er van mensen verwacht wordt. Altijd opnieuw tegenslagen verwerken en weer doorgaan. Niets kan ons stoppen. 

En dan krijg je dit:

O, je weet dat het leven eindig is. Dat, in menselijke termen, aan alles een eind komt. En toch - en toch - doet ook dit pijn. 

Een oogstrelende voetballer. Een filosoof die ongezouten zijn mening gaf. Een Beatles-kapsel. Of mag ik schrijven een Provo-kapsel? Iemand die durfde ingaan tegen gangbare stromingen in sport en maatschappij. Het voetbal een nieuw leven gaf. Op het terrein dirigeerde als gold het een symfonisch orkest. Later ook zijn spelers kon doordringen van zijn technisch en tactisch vernuft. Supporters kon begeesteren. Mensen, die afhaakten op het Italiaanse Catenccio, terug naar het stadion trok en terug leerde genieten van het voetbal. 

Jammer dat sommige van onze voetbalcommentatoren met een "Nederland-syndroom" zitten en niet kunnen toegeven dat jij de beste voetballer ooit was. Het zal je een zorg wezen. Voor mij blijf jij de grootste, de beste en de mooiste voetballer die ik ooit heb zien rondlopen op het groene veld. Vaarwel Johan, ik zal je missen. 

Al zal ik ook altijd opnieuw genieten van jouw doelpunten, versnellingen en bewegingen tussen de twee doelen. Zoals ik zal blijven genieten van de schilderijen van Vermeer, Van Gogh, Pieter Breughel, of de teksten en liedjes van Lennart Nijgh, Ramses Shaffy, André Hazes, Benny Nijman, Conny Vandenbos. Want: het leven gaat verder en de Aarde blijft draaien. Na een nacht komt de zon weer op. En eens breekt ze door de wolken die haar nu - even - onzichtbaar maken.