Gisteren "mocht" ik nog eens getuige zijn van een beachvolleybaltornooi. Niet dat een aantal deelneemsters mijn aanwezigheid op prijs stelden...Discriminatie van de man is nooit ver weg in deze. Anderzijds denk ik dat ik nog altijd een vrije Vlaming ben en zelf mijn weg mag bepalen waar ik ga of sta. Maaseik dus. Geboorteplaats (?) van de gebroeders Van Eyck.
In deze turbulente tijden (niets is zeker: Eyafjallajokull, Euro, Hellas, Merkel, Golf van Mexico, familiale banden in Vlaanderen, enz, enz...) hield ik er toch aan een fotografische fietstocht te maken door Maaseik. Niet voor niets één van de twee volleybalhoofdsteden van Vlaanderen.
In navolging van Antwerpen... Maar da's van lang geleden. En dus een zekere band met de schrijver dezes. Al was het maar omdat hij er één van zijn eerste, zeer vroege, links-rechts-jump-volleybalpasjes plaatste. In het college van Maaseik. Waaruit Noliko is voortgekomen. Maar goed: da's geschiedenis. Misschien vandaar mijn passie voor deze tak.
En daar in Maaseik de Bokkerijders nooit ver weg zijn, voelde ik totaal geen schuldgevoelens om mijn zeer gesmaakt tochtje door deze speciale stad te maken. Al was die vervelende Noordooster in één richting (gelukkig!) niet echt aangenaam. Maar in deze koude lente mag dat nauwelijks vernoemd worden. De zon was er ook. Soms achter de wolken. Al kwam zij er wel atijd terug "van achter".
Het was trouwens een grote eer voor mij om dezelfde ruimte te mogen innemen waar onze "geliefde" koning Leopold I het standbeeld van de gebroeders heeft ingehuldigd. Een koning die niet echt een "Belg" was en ons werd opgedrongen door de vreemde mogendheden.
En wat zou Maaseik zijn zonder de Maas? Gewoon een eik. Niet dat ik een eik niet waardeer. Eén van de leverancier van zuustof aan deze bedreigde aarde. Maar de twee bij mekaar...Zeker leuk.
Op de Markt van Maaseik is het zo mogelijk nog leuker. En deze foto van de waterpomp kon ik niet laten voorbijgaan. Er zijn vier waterpompen hier, maar slechts één brengt lentegroen en "eeuwig" lila samen. Of is het mauve? Die mocht ik u niet onthouden. Hoop dat u ze ook leuk vindt. Begin mij stilaan te realiseren dat deze blog ook geschreven wordt om de eenzame momenten op te vullen. Maar da's misschien "Sign of the times"?
Whatever, het moderne Maaseik heeft ook "iets":
Tot slot wil ik eindigen waarvoor deze trip naar Maaseik ondernomen werd: het beachvolleybal. Waar ik, hoe dan ook, nog een tijdje emotioneel zal mee verbonden blijven. No matter what. Pijn of niet. Al ben ik zeker geen voorstander van S.M. Verre van. Maar: 't is wat het is...In't Engels: So be it.
Het beachvolleybal dus:
Niet een sporttechnisch hoogstaande foto maar het is een goede "inkadering". Moet tenslotte werken met een eenvoudige "Coolpix". Geen nood: er is verbetering in zicht. Ben blij dat ik het "allemaal" gezien heb. Ondanks de discriminatie. Dacht dat dit alleen tegenover allochtonen mogelijk was. Maar ook vaders hebben er een begrip van. So be it.
Take care.
Luigi.
No comments:
Post a Comment