HERINNERINGEN...

Voor een Kreeft-man is het moeilijk  herinneringen weg te vagen. Te "deleten" om het met een moderner woord te schrijven. Waarom zou ik? Men kan mijn  trots wegnemen. Mijn geld. Mijn gezondheid. Op het eind zelfs mijn leven. Maar tot dan: niet mijn herinneringen. Tenzij natuurlijk Alloïs Alzheimer zou komen opdagen. Maar tot dan: niet mijn herinneringen. En in dat laatste geval is er nog een "zich oprollend geheugen". Zelfs bij Alzheimer zal de herinnering dus niet volledig weg zijn. En nu er een diagnose gesteld is van "microvasculair lijden", zal de herinnering zich wellicht sneller "oprollen" dan verwacht. Maar voorlopig is er dus niets aan de hand. Ogenschijnlijk. 't Is wat langer zoeken achter een naam bij een gezicht. Of een gezicht bij een naam. Of alle twee. Maar daar "lijd ik niet alleen aan". Dus dat is al een troost. En onder het motto "beelden zeggen meer dan duizend woorden", hierna maar een paar foto's.

Niet direct mijn beste foto's, maar ze zeggen wel veel. Zonder woorden. En u, lieve lezers en lezeres, moet er maar het uwe van denken. Ik heb geprobeerd - samen met mijn echtgenote - mijn dochters een zo breed mogelijk spectrum te geven van wat er in de maatschappij leeft en zich in de geschiedenis heeft afgespeeld. Daarop mag - en kan - men mij geen verwijten maken.

Met een zo breed mogelijk spectrum aan lichamelijke vaardigheden. Ook hier munt de foto weer niet uit door scherpte, al kan ik dat pareren in de richting van het "fotoboxke" van die tijd. Er was helemaal geen sprake van 12 Pixels, laat staan "megapixels". En sluitersnelheid was even onbetaalbaar. Binnenkort komen de echte pixels wel tevoorschijn.

Om af te sluiten een dia uit die periode. Geen blauw- maar roodzweem deze keer. En aangezien ik traditionalist ben, geen Photoshopcorrecties. Vind het ook soms zo vermoeiend om al die "aangetaste" dia's te corrigeren. U zal willen begrijpen dat de herinnering aan de foto kleeft. Of die bewerkt is of niet maakt geen verschil...