C 130 Hercules

Je hoort ze van ver aankomen. Van veel verder dan een Boeing 747 of een Airbus 580. Voor zover deze laatste in Zaventem kan / mag landen. Alleen als hij niet te vol zit. Kwestie van de tarmac niet in gruizelementen te hakken. Maar nu dus "onze" C 130 Hercules. Samen met mijn goede collega's van de TSM-seniors (anglicanisme voor "senioren") mocht ik vorige donderdag (dat was 17 maart 2016) de 15e Wing Logistiek gaan bezoeken op de Militaire Luchtmachtbasis van Melsbroek. De eerste spadesteek, annex onteigeningen, werd gegeven door de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog. Enkele restanten landingsbaan zijn er nog en de hoofdlandingsbaan ligt nog waar de eerste gegoten werd.

Stralend in de prille voorjaarszon liet hij zich mooi bekijken en bewonderen. Al die reddingsvluchten uit het verleden flitsen aan onze breinen voorbij: Kongo, de Hoorn van Afrika, en zovele andere voedsel- en medicijnendroppingen. Helaas ook het ongeval in Eindhoven. Maar dat komt voor als je zo'n lange geschiedenis van dienstbetoon hebt.

Deze old-timer "loopt", eerder vliegt en rijdt, op zijn laatste benen, wielen, vleugels. Eigenlijk had hij al moeten vervangen zijn. Door de Airbus 400. Maar aangezien Airbus een beetje achteruitzit met zijn leveringen...Enkel maar dit schaalmodel en foto.

Geen nood, deze Airbus, als ze ooit komt, heeft ook maar een korte start- en landingsbaan nodig. Dus de prestaties van de 15e Wing zullen gehandhaafd blijven. Ondertussen is het middag geworden en door de hoge mate van concentratie op de uitleg van onze welbespraakte en humoristische gids, tijd om te eten. Deed ons allemaal, althans de mannen toch, denken aan onze legertijd. De mess van de officieren dan vooral. Maar dat was bijzaak. Vele oude koetjes werden uit de gracht gehaald en van de nodige evaluaties voorzien. Geen slechte punten, enkel maar goede en door naar het volgende jaar. Op naar de echte old-timers in het Dakota-museum. Beginnend met de voorganger van onze Hercules: de Flying Boxcar.

De voorkant zegt u wellicht minder. Zijn achterkant was deze te vertrouwder:

Gelukkig zijn er nog mensen die begaan zijn met het bewaren van getuigen uit het verleden. Zoniet zat dit exemplaar in de schroothoop en was het niet meer zichtbaar voor ons, onze kinderen en hun kinderen.

Evenwel is de blikvanger hier een Dakota. Vandaar tevens de naam van het museum en...

...de naam van...

....

...het bier: donker, 6,8 °.

Er zij van die dagen in een mensenleven waar je heel lang naar tracht. En als ze dan beginnen, hoop je dat deze eeuwig zullen duren. Wat natuurlijk niet kan, dat weet je ook. Maar toch, als elke minuut een honderdste van een seconde lijkt en die dag voorbijgaat alsof je in een Starfighter - slecht voorbeeld, want die kwamen al eens onzacht in aanraking met de grond - beter is dus een F16 zit, zijn dit dagen om nooit meer te vergeten. Niet alleen omwille van de onderwerpen, maar - vooral - omwille van de ontmoetingen en de gesprekken met de collega's. "Old-Timers" of niet. Ik zou ook kunnen schrijven "Old -TSM-ers". Maar dat doe ik niet. Zo "old" zijn we niet.