Thursday, 31 March 2016
Friday, 25 March 2016
Het leven gaat verder...
In de uren na de aanslagen weet je niet wat je aanmoet... Dat je een trauma moet verwerken is duidelijk. Parijs, Londen, Madrid...Het is in Europa en je bent er ook wel eens een keertje geweest. Met of zonder leerlingen en vrienden. Zaventem / Maalbeek: die plaatsen ken je als je eigen achtertuin. Je had er ook kunnen zijn. Je denkt terug aan Waterloo en de IJzervlakte waar ook mensen levend geamputeerd werden.
Hoe verwerk je dit?
De eerste momenten met ontzetting, daarna in trance, als verdoofd. Maar "the morning after" moet je weer verder: nee, ze krijgen ons niet klein. En je zet je recht. Dat is wat er van mensen verwacht wordt. Altijd opnieuw tegenslagen verwerken en weer doorgaan. Niets kan ons stoppen.
En dan krijg je dit:
O, je weet dat het leven eindig is. Dat, in menselijke termen, aan alles een eind komt. En toch - en toch - doet ook dit pijn.
Een oogstrelende voetballer. Een filosoof die ongezouten zijn mening gaf. Een Beatles-kapsel. Of mag ik schrijven een Provo-kapsel? Iemand die durfde ingaan tegen gangbare stromingen in sport en maatschappij. Het voetbal een nieuw leven gaf. Op het terrein dirigeerde als gold het een symfonisch orkest. Later ook zijn spelers kon doordringen van zijn technisch en tactisch vernuft. Supporters kon begeesteren. Mensen, die afhaakten op het Italiaanse Catenccio, terug naar het stadion trok en terug leerde genieten van het voetbal.
Jammer dat sommige van onze voetbalcommentatoren met een "Nederland-syndroom" zitten en niet kunnen toegeven dat jij de beste voetballer ooit was. Het zal je een zorg wezen. Voor mij blijf jij de grootste, de beste en de mooiste voetballer die ik ooit heb zien rondlopen op het groene veld. Vaarwel Johan, ik zal je missen.
Al zal ik ook altijd opnieuw genieten van jouw doelpunten, versnellingen en bewegingen tussen de twee doelen. Zoals ik zal blijven genieten van de schilderijen van Vermeer, Van Gogh, Pieter Breughel, of de teksten en liedjes van Lennart Nijgh, Ramses Shaffy, André Hazes, Benny Nijman, Conny Vandenbos. Want: het leven gaat verder en de Aarde blijft draaien. Na een nacht komt de zon weer op. En eens breekt ze door de wolken die haar nu - even - onzichtbaar maken.
Wednesday, 23 March 2016
Broken dreams
Na de verschrikkelijke aanslagen in het hart van onze samenleving zal men moeten nadenken over de toekomst van deze "oorlogsvoering". Zovele dromen stuk met nog meer trauma's als gevolg.
Heeft het zin op deze manier door te gaan?
Angst, onveiligheid, tijdrovende grenscontrole's. Het brengt weinig aarde aan de dijk om profeet van het verleden te spelen. Schengen, mensensmokkel, destabilisatie van de regio's in Afrika en het Midden-Oosten. Er zijn genoeg factoren die aan de basis liggen van wat er nu gaande is. En de echte verantwoordelijken zullen dit toch nooit toegeven.
Napoleon wou ook vrede, maar werd telkens teruggefloten door Engeland, Rusland, Oostenrijk en Pruisen. Waarbij de ene tsaar al meer verraad pleegde dan de andere keizer. Praten hielp toen niet meer.
Israël is ook ontstaan op bommen en terrorisme. Beghin, Meir, Dajan. Maar op een bepaald moment is men moeten gaan praten.
Is het misschien in deze niet aangewezen om met I.S. te gaan praten? Zij trekken samen in Libië. Da's in de voorstad van Europa. Klaar voor een invasie? Een echte dan, want - gisteren heeft dat nog maar eens bewezen - ze zijn al onder ons. Geef hen dat gebied. Als die inwoners dat aanvaarden, het weze zo. We dienen onze eigen culturele, morele en maatschappelijke waarden te verdedigen. Niet door hen te laten vernietigen.
Oorlog is een middel, praten is een ander middel. Haat en wraak zijn slechte raadgevers. Altijd en in alle relaties.
Sunday, 20 March 2016
Saturday, 19 March 2016
C 130 Hercules
Je hoort ze van ver aankomen. Van veel verder dan een Boeing 747 of een Airbus 580. Voor zover deze laatste in Zaventem kan / mag landen. Alleen als hij niet te vol zit. Kwestie van de tarmac niet in gruizelementen te hakken. Maar nu dus "onze" C 130 Hercules. Samen met mijn goede collega's van de TSM-seniors (anglicanisme voor "senioren") mocht ik vorige donderdag (dat was 17 maart 2016) de 15e Wing Logistiek gaan bezoeken op de Militaire Luchtmachtbasis van Melsbroek. De eerste spadesteek, annex onteigeningen, werd gegeven door de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog. Enkele restanten landingsbaan zijn er nog en de hoofdlandingsbaan ligt nog waar de eerste gegoten werd.
Stralend in de prille voorjaarszon liet hij zich mooi bekijken en bewonderen. Al die reddingsvluchten uit het verleden flitsen aan onze breinen voorbij: Kongo, de Hoorn van Afrika, en zovele andere voedsel- en medicijnendroppingen. Helaas ook het ongeval in Eindhoven. Maar dat komt voor als je zo'n lange geschiedenis van dienstbetoon hebt.
Deze old-timer "loopt", eerder vliegt en rijdt, op zijn laatste benen, wielen, vleugels. Eigenlijk had hij al moeten vervangen zijn. Door de Airbus 400. Maar aangezien Airbus een beetje achteruitzit met zijn leveringen...Enkel maar dit schaalmodel en foto.
Geen nood, deze Airbus, als ze ooit komt, heeft ook maar een korte start- en landingsbaan nodig. Dus de prestaties van de 15e Wing zullen gehandhaafd blijven. Ondertussen is het middag geworden en door de hoge mate van concentratie op de uitleg van onze welbespraakte en humoristische gids, tijd om te eten. Deed ons allemaal, althans de mannen toch, denken aan onze legertijd. De mess van de officieren dan vooral. Maar dat was bijzaak. Vele oude koetjes werden uit de gracht gehaald en van de nodige evaluaties voorzien. Geen slechte punten, enkel maar goede en door naar het volgende jaar. Op naar de echte old-timers in het Dakota-museum. Beginnend met de voorganger van onze Hercules: de Flying Boxcar.
De voorkant zegt u wellicht minder. Zijn achterkant was deze te vertrouwder:
Gelukkig zijn er nog mensen die begaan zijn met het bewaren van getuigen uit het verleden. Zoniet zat dit exemplaar in de schroothoop en was het niet meer zichtbaar voor ons, onze kinderen en hun kinderen.
Evenwel is de blikvanger hier een Dakota. Vandaar tevens de naam van het museum en...
...de naam van...
....
...het bier: donker, 6,8 °.
Er zij van die dagen in een mensenleven waar je heel lang naar tracht. En als ze dan beginnen, hoop je dat deze eeuwig zullen duren. Wat natuurlijk niet kan, dat weet je ook. Maar toch, als elke minuut een honderdste van een seconde lijkt en die dag voorbijgaat alsof je in een Starfighter - slecht voorbeeld, want die kwamen al eens onzacht in aanraking met de grond - beter is dus een F16 zit, zijn dit dagen om nooit meer te vergeten. Niet alleen omwille van de onderwerpen, maar - vooral - omwille van de ontmoetingen en de gesprekken met de collega's. "Old-Timers" of niet. Ik zou ook kunnen schrijven "Old -TSM-ers". Maar dat doe ik niet. Zo "old" zijn we niet.
Subscribe to:
Posts (Atom)
